Το Mont Blanc (Λευκό όρος) των Άλπεων, στα σύνορα Γαλλίας και Ιταλίας, είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός για τον ορειβατικό κόσμος παγκοσμίως. Περιλαμβάνει την υψηλότερη κορυφή της κεντροδυτικής Ευρώπης με ύψος 4.810 μέτρα.
Η Κατάκτηση της κορυφής δεν είναι εύκολος στόχος. Οι συνθήκες του βουνού είναι πάρα πολύ σκληρές. Το υψόμετρο, η πιθανότητα σοβαρής επιδείνωσης του καιρού ανά πάσα στιγμή, ο μόνιμος κίνδυνος πτώσεις βράχων, καθιστούν το εγχείρημα μία πραγματικά μεγάλη πρόκληση, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν διαθέτει κάποιος εμπειρία, κατάλληλες ορειβατικές γνώσεις και καλή φυσική κατάσταση.
Τα μέλη του «Ορειβατικού Συλλόγου Δράμας» Πέτρος Αγοραστός, Χριστόδουλος Ζωγραφίδης, Αλέξανδρος Μποντρουά και Στέλιος Τριανταφυλλίδης από τις 18 έως και τις 24 Αυγούστου 2017 κέρδισαν το «στοίχημα» που είχαν βάλει δυο χρόνια πριν και κατέκτησαν την υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης.
Συνέντευξη Βαγγέλης Ελευθεριάδης
– Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας για την ορειβασία;
Πέτρος: Η σχέση μου με τη φύση πάει πίσω στην παιδική ηλικία, λόγω φύσης επαγγέλματος γονέα είχα άμεση επαφή την οποία εκμεταλλεύτηκα εκ νέου στα 25 μου λόγω του επαγγέλματος αυτή τη φορά, εκεί έγινε και το πρώτο βήμα για ανώτερους στόχους.
Αλέξανδρος: Το μικρόβιο για το βουνό και την φύση το «κόλλησα» από τους γονείς μου σε μικρή ηλικία αλλά με την ορειβασία ασχολούμαι πιο ενεργά και συνειδητοποιημένα τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια.
Στέλιος: Ανέκαθεν είχα επαφή με την φύση, το βουνό και την πεζοπορία. Με την ορειβασία ασχολήθηκα ουσιαστικά από το 2015 οπότε και παρακολούθησα την σχολή χειμερινού βουνού αρχαρίων.
Χριστόδουλος: Η γνωριμία μου με το περιβάλλον του βουνού, ξεκίνησε στην προεφηβική ηλικία μέσω του σκι και κάποιων ορεινών εξορμήσεων με την οικογένεια και φίλους.
Η ορειβασία συγκεκριμένα ξεκίνησε κάπως συμπτωματικά περίπου δύο χρόνια πριν, όταν μετά από μεθύσι ανεβήκαμε με τον Άλεξ και το Στέλιο ξημερώματα στη Χιονότρυπα (Φαλακρό).
– Γιατί κάνετε ορειβασία, τι σας προσφέρει;
Στέλιος: Ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με την ορειβασία είναι η επαφή με το βουνό και η γαλήνη που αυτό προσφέρει. Για μένα η εξερεύνηση του φυσικού τοπίου γενικότερα είναι μεγάλη υπόθεση. Επίσης, η συντροφικότητα είναι κάτι που μου προσφέρει η ορειβασία.Πέτρος: Η ορειβασία -με ό,τι συνυπάρχει σε αυτήν- είναι ένα είδος ψυχανάλυσης, η απόδραση στη φύση δημιουργεί ένα ψυχικό «format» αν θέλετε. Βουνοκορφές, οικότοποι, το υδάτινο στοιχείο όπως τα έμβυα και τα άβια όντα, συνθέτουν από κοινού ένα μαγευτικό τοπίο. Παράλληλα κάθε στόχος (κορυφή κ.τ.λ.) αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό σου. Έπειτα η αίσθηση της ομάδας και το πνεύμα της ορειβασίας είναι άλλο ένα πολύ μεγάλο κίνητρο για ν’ ασχοληθεί κάποιος με το αντικείμενο.
Χριστόδουλος: Αρχικά γιατί οποιαδήποτε μορφή ενασχόλησης με τη φύση άσχετα από το βαθμό της έντασης ή της δυσκολίας της, επιδρά ευεργετικά στη βιολογία και την ψυχική και πνευματική υγεία του ατόμου μέσω της άσκησης, των εικόνων που αποκομίζει κανείς και τελικά της ύπαρξης καθεαυτής στη φύση. Η ορειβασία εκτός από τα παραπάνω ατομικά οφέλη και επειδή γίνεται από ομάδες ατόμων, προσφέρει την ευκαιρία να αναπτύξει κανείς συμπεριφορές και αισθήματα όπως η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η ατομική ευθύνη και η σωστή κρίση που είναι σημαντικά δώρα για κοινωνική και πολιτική ζωή του.
Αλέξανδρος: Αγριάδα, ομορφιά, ηρεμία, γαλήνη, ανάλογα με το που βρίσκεσαι. Κάθε ανάβαση είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Η επαφή με το βουνό σου μαθαίνει να βλέπεις και να αξιολογείς πράγματα και καταστάσεις, όπως και να αξιολογείς τον εαυτό σου. Για μένα είναι μια μορφή αυτοπραγμάτωσης, στην οποία φτάνει κανείς αφιερώνοντας πολύ προσωπικό χρόνο και κόπο. Επίσης η φιλία και η εμπιστοσύνη βιώνεται πιο έντονα στο βουνό.
– Αλήθεια, η ορειβασία είναι για όλους ή για μια ελίτ;
Πέτρος: Κατά την προσωπική μου άποψη η φύση είναι ένα κοινό αγαθό το οποίο θα έπρεπε να «απολαμβάνουν» όλα τα κοινωνικά στρώματα χωρίς να γίνονται τέτοιου είδους διακρίσεις. Παράλληλα, ανάλογα με το στόχο του καθενός κυμαίνεται και το οικονομικό κομμάτι. Εννοώντας ότι αυξάνοντας τους στόχους, δημιουργείται η ανάγκη για περαιτέρω γνώση η οποία έχει να κάνει άμεσα με την ασφάλεια και την επιβίωση στο βουνό. Γι΄ αυτό και η επιθυμία τέτοιων βλέψεων απαιτεί τον κατάλληλο εξοπλισμό και τις γνώσεις οι οποίες αποκτώνται μόνο με την αξιοπιστία που παρέχουν οι εκπαιδευτές (οδηγοί βουνού κτλ) στις ορειβατικές σχολές πάντα σε συνάρτηση με τον χρόνο ενασχόλησης.
Αλέξανδρος: Η φύση και τα βουνά είναι για όλους. Το πόσο θέλει να ασχοληθεί ο καθένας όμως είναι δικό του θέμα.
Στέλιος: Είναι για όλους. Απλά ο καθένας θέτει τους δικούς του στόχους ανάλογα με το επίπεδο του και αυτό της ομάδας. Όλοι οι στόχοι είναι σημαντικοί.
Χριστόδουλος: Η ορειβασία είναι ξεκάθαρα για όλους. Δεν υπάρχει ούτε θα μπορούσε να υπάρξει ευτυχώς καμία συνθήκη που να αποκλείει άτομα ή ομάδες έναντι άλλων από την ενασχόλησή τους με τη φύση.
Επειδή όμως η έκθεση στο βουνό εμπεριέχει κάποιους αντικειμενικούς κινδύνους οι οποίοι αυξάνονται αναλογικά με τη δυσκολία του στόχου που θέτει κανείς, υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις σε υλικό, τεχνικό επίπεδο καθώς και επίπεδο κατάρτισης που πρέπει να πληροί όποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά και κυρίως με ασφάλεια στο βουνό.
«Η ορειβασία επειδή γίνεται από ομάδες ατόμων, προσφέρει την ευκαιρία να αναπτύξει κανείς συμπεριφορές και αισθήματα όπως η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η ατομική ευθύνη και η σωστή κρίση»
– Πρέπει ο ορειβάτης να είναι «εγωιστής» για να κατακτήσει τον στόχο του;
Στέλιος: Ο εγωισμός υπάρχει σε κάποιο βαθμό. Πιστεύω όμως ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπερβαίνει την ομαδικότητα και να γίνεται το βασικό κίνητρο.
Αλέξανδρος: Πρέπει πάντα να μπορείς να μετριάσεις τον ενθουσιασμό και τον εγωισμό σου με το τι σου «λέει» το βουνό και η λογική.
Χριστόδουλος: Ο εγωισμός είναι ένα δομικό στοιχείο για τον ορειβάτη όσο και για οποιονδήποτε ασχολείται με οτιδήποτε που θέλει να κατακτήσει στη ζωή του. Στο βαθμό που εκδηλώνεται υγιής και όχι εις βάρος της ομάδας ή του ίδιου του εαυτού του, οδηγεί το άτομο να ξεπερνά περιορισμούς όπως ο φόβος και η ανασφάλεια και τον φέρνει πιο κοντά στην επίτευξη του τελικού στόχου του.
Πέτρος: Σίγουρα μεταξύ άλλων ο εγωισμός αποτελεί ένα κομμάτι για την επιτυχία. Το προσωπικό πείσμα και η θυσία (χρόνος, χρήμα, υποχρεώσεις) ποικίλλουν στην κλίμακα του καθενός, ανάλογα με τον εκάστοτε στόχο εξισορροπώντας τα με τη λογική.
– Πότε ένας ορειβάτης θεωρείται πετυχημένος;
Πέτρος: θεωρώ πως η επιτυχία του καθενός είναι προσωπικό ζήτημα. Έχει να κάνει με τους εσωτερικούς στόχους-στοιχήματα με τον εαυτό του. Ειδάλλως αν το πάρουμε πιο αντικειμενικά, επιτυχία είναι απλώς η επίτευξη κάθε στόχου.
Χριστόδουλος: Δεν υπάρχει συνταγή της επιτυχίας στην ορειβασία, ούτε περιμένει κρυμμένη κάτω από μια πέτρα ή πάνω σε μια κορυφή για να τη βρεις. Η επιτυχία και η αποτυχία εναλλάσσονται στην πορεία ενός ορειβάτη μέχρι το τέλος. Αν πρέπει να ορίσω κάπως τον πετυχημένο ορειβάτη, θα έλεγα ότι είναι αυτός που μετά τον απολογισμό των όσων έχει κάνει αισθάνεται ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.
Αλέξανδρος: Για μένα αν είναι χαρούμενος με αυτό που κάνει είναι και πετυχημένος. Από κει και πέρα έχει να κάνει με τους προσωπικούς στόχους του καθενός.
«Η ορειβασία -με ό,τι συνυπάρχει σε αυτήν- είναι ένα είδος ψυχανάλυσης, η απόδραση στη φύση δημιουργεί ένα ψυχικό “format”»
– Για να φτάσεις σε μια μεγάλη κορυφή πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου;
Αλέξανδρος: Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σέβεσαι το βουνό και τους κανόνες του. Με την μέχρι τώρα μικρή εμπειρία μου σε μεγάλα υψόμετρα πιστεύω πως αν έχεις κάνει την ανάλογη προετοιμασία, έχεις τις απαραίτητες γνώσεις, την εμπειρία, την σωστή οργάνωση και τον καιρό με το μέρος σου ίσως και να μην χρειαστεί. Οι συνθήκες και οι ποιότητες χιονιού-πάγου βέβαια μπορεί να μην είναι αυτές που περίμενες ή οι καιρικές συνθήκες να αλλάξουν απότομα, και εκεί ίσως χρειαστεί να ξεπεράσεις πολλά πράγματα και όχι απαραίτητα για να συνεχίσεις να ανεβαίνεις, αλλά για να επιστρέψεις πίσω ασφαλής μαζί με τους σχοινοσυντρόφους σου.
Πέτρος: Για να φτάσεις σε μία μεγάλη κορυφή προϋποθέτει (όπως και στο κάθε τι γύρω από τον αθλητισμό) προπόνηση και γνώση. Με αυτά τα εφόδια αντιμετωπίζεις τους αντικειμενικούς κινδύνους στο βουνό. Αν η κατάσταση απαιτεί να δώσεις παραπάνω απ’ ό,τι έχεις ήδη βιώσει, τότε μπορείς και να ξεπεράσεις τα όρια που είχες βάλει. Έτσι ανακαλύπτεις τις δυνατότητές σου. Θα τολμήσω να το πω «παιχνίδι με τον εαυτό σου».
Στέλιος: Πρέπει ενδεχομένως να ξεπεράσεις κάποιες φορές πτυχές του εαυτού σου. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να το απαντήσει καλύτερα κάποιος με περισσότερες εμπειρίες σε ψηλά βουνά.
Χριστόδουλος: Όχι απαραίτητα. Αν η κορυφή που έχει επιλέξει κανείς είναι μέσα στις δυνατότητές του, αν έχει κάνει καλή προετοιμασία, αν έχει μελετήσει σχολαστικά τη διαδρομή, αν κατέχει με ευχέρεια τις τεχνικές απαιτήσεις που έχει ο συγκεκριμένος στόχος, τότε δεν πιστεύω ότι θα χρειαστεί να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Διαφορετικά εάν ο στόχος που έχει βάλει είναι λίγο πιο δύσκολος, λίγο πιο απαιτητικός σε τεχνική και εμπειρία από όση διαθέτει, τότε σίγουρα θα βιώσει τη στιγμή που πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του για να τα καταφέρει.
Εν τέλει όπως έχει πει ο Steve House ένας εξαιρετικός ορειβάτης: «Ο βαθμός της δέσμευσης σου πρέπει να είναι ίσος με το μέγεθος του στόχου που έχεις βάλει».
– Ο ορειβάτης φοβάται κάνοντας ορειβασία;
Στέλιος: Προσωπικά έχω νοιώσει φόβο και νομίζω πολλοί ορειβάτες νοιώθουν κάποια στιγμή. Όμως μέσα από την ομαδικότητα και την προετοιμασία που έχεις κάνει μπορείς να τον ξεπεράσεις.
Αλέξανδρος: Θα απαντήσω στην ερώτηση με κάποια λόγια ενός μεγάλου ορειβάτη, του Μιχάλη Στύλλα: «Φόβος είναι αυτή η αίσθηση που σε κρατάει ζωντανό. Φόβος υπάρχει και πρέπει να υπάρχει. όποιος λέει ότι δεν φοβάται είναι λίγο επικίνδυνος. Η εμπειρία είναι αυτή που σε βοηθάει να μετατρέψεις τον φόβο σε δημιουργία και σε βοηθάει να μην πανικοβάλλεσαι ή να παραλύεις. Θέλει λίγο διαχείριση».
Χριστόδουλος: Ο φόβος είναι κι αυτός δομικό στοιχείο της ορειβασίας. Υπάρχει πάντα σε μια λανθάνουσα κατάσταση στο μυαλό του ορειβάτη και εκδηλώνεται όσο αυξάνονται οι αντικειμενικοί κίνδυνοι ενός εγχειρήματος. Παίρνει διάφορες μορφές όπως είναι ο φόβος για την ατομική ή την ομαδική ακεραιότητα, ο φόβος της αποτυχίας δηλαδή της μη κατάκτησης της κορυφής, ο φόβος της επάρκειας των γνώσεων ή της εμπειρίας για την κορυφή. Στο βαθμό που ο ορειβάτης μπορεί να κατανοήσει και να τον ελέγξει όταν εκδηλώνεται, ο φόβος αποτελεί κινητήριο δύναμη για να συνεχίσει και τελικά φτάσει στην κορυφή.
Πέτρος: Αν έχει λάβει τα κατάλληλα εφόδια (γνώση, εξοπλισμός, προπόνηση) δεν έχει λόγο να φοβηθεί.
«Οποιαδήποτε μορφή ενασχόλησης με τη φύση άσχετα από το βαθμό της έντασης ή της δυσκολίας της, επιδρά ευεργετικά στη βιολογία και την ψυχική και πνευματική υγεία του ατόμου μέσω της άσκησης, των εικόνων που αποκομίζει κανείς και τελικά της ύπαρξης καθεαυτής στη φύση»
– Ποια είναι η δραστηριότητά σας στα Ελληνικά βουνά;
Πέτρος: Μέχρι στιγμής η δραστηριότητά μου έλαβε χώρα κυρίως στην Οροσειρά της Ροδόπης λόγω επαγγέλματος. Έπειτα σε ό,τι περιτριγυρίζει την περιοχή της Δράμας (Όρβηλος, Φαλακρό, Αγ. Παύλος, Μενοίκιο, Παγγαίο) καθώς και η εμπειρία θερινού και χειμερινού Ολύμπου!
Αλέξανδρος: Μέχρι τώρα χειμερινές και καλοκαιρινές αναβάσεις σε βούνα την γύρω περιοχής (Φαλακρό, Όρβηλο, Μενοίκιο, Παγγαίο, Λαιλιά, Μπέλες) στον Όλυμπο, στο Άσκιο και σε Βουνά της Πίνδου (Σμόλικας, οροσειρά Τύμφης, Τζουμέρκα).
Χριστόδουλος: Χειμερινές και καλοκαιρινές αναβάσεις σε βουνά της εγγύτερης περιοχής όπως Φαλακρό, Παγγαίο, Όρβηλος, Λαϊλιάς και Όλυμπος.
Στέλιος: Αναβάσεις όλο τον χρόνο σε βουνά της γύρω περιοχής (Φαλακρό, Όρβηλο, Παγγαίο, Λαιλιά) στον Όλυμπο και στην οροσειρά της Ροδόπης.
– Τον περασμένο Αύγουστο κατακτήσατε την υψηλότερη κορυφή της κεντροδυτικής Ευρώπης, το Mont Blanc, που βρίσκεται στα 4.810 μέτρα, πως αισθάνεστε για αυτό σας το κατόρθωμα;
Αλέξανδρος: Δεν κατακτήσαμε τίποτα, απλά πατήσαμε στην κορυφή του. Ήταν μια μοναδική εμπειρία και αισθάνομαι ιδιαίτερη ικανοποίηση μιας και η οργάνωση και η προετοιμασία που κάναμε έφεραν το ανάλογο αποτέλεσμα.
Πέτρος: Αισθάνομαι ικανοποιημένος και με το παραπάνω. Είδα ότι με την υπομονή και επιμονή, εν τέλει τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Στέλιος: Σίγουρα είναι μια εμπειρία που σε επηρεάζει πολύ. Αισθάνομαι χαρά και δέος διότι βρέθηκα σε ένα μοναδικό τοπίο απίστευτης ομορφιάς, έναν κόσμο από χιόνι και πάγο.
Χριστόδουλος: Αρχικά ικανοποίηση γιατί η ομάδα έβαλε ένα στόχο, ένα χρόνο πριν και τον κατάφερε.
Σε δεύτερο χρόνο και σε ατομικό επίπεδο αυτοεπιβεβαίωση, γιατί το εγχείρημα ήταν πρωτόγνωρο για εμένα.
«Ο φόβος, στο βαθμό που ο ορειβάτης μπορεί να κατανοήσει και να τον ελέγξει, αποτελεί κινητήριο δύναμη για να συνεχίσει και τελικά φτάσει στην κορυφή»
– Πως αποφασίσατε αυτό το εγχείρημα;
Αλέξανδρος: Η συγκεκριμένη ιδέα άρχισε να τριγυρίζει στο μυαλό μου το καλοκαίρι του 2015.Η περίοδος, οι συνθήκες και οι προτεραιότητες δεν ήταν ιδανικές ώστε να πραγματοποιηθεί νωρίτερα το ταξίδι ώσπου ένα βράδυ τον Αύγουστο του 2016 μετά από πολύωρη συζήτηση και τη σωστή ποσότητα μπύρας η ανάβαση κλείδωσε για τον Αύγουστο του 2017.
Πέτρος: Οι τρεις συνορειβάτες πέραν εμού είχαν θέσει το στόχο λίγους μήνες προτού ακολουθήσω σε χειμερινή πορεία στο Φαλακρό. Εκεί θεώρησα ότι με τη συνεχή προπόνηση στον ενεπομείναντα χρόνο, θα καταφέρω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της αποστολής, οπότε κι αποφάσισα να συμμετάσχω σε αυτή.
Στέλιος: Έχοντας ανέβει σε ελληνικά βουνά όλες τις εποχές, έχοντας κάνει σχολές βουνού και έχοντας σχηματίσει μια καλή ομάδα αποφασίσαμε ότι έπρεπε να βάλουμε έναν πιο απαιτητικό στόχο στο εξωτερικό.
– Πόσο διήρκησε η προετοιμασία;
Αλέξανδρος: Χοντρικά διήρκησε ένα χρόνο. Από τη στιγμή που αποφασίσαμε για την ανάβαση στο Mont Blanc ξεκίνησε σιγά σιγά και η προετοιμασία μας. Περισσότερη έμφαση δόθηκε τους χειμερινούς μήνες για πρακτική σε συστήματα ασφάλισης, διάσωσης και κίνησης σε χιονισμένο – παγωμένο πεδίο και στην συνέχεια μέχρι την αναχώρηση μας αναβάσεις με μεγάλη υψομετρική διαφορά για να διατηρήσουμε την φυσική μας κατάσταση.
Πέτρος: Η προετοιμασία μου αποκλειστικά για το στόχο διήρκησε 7μησι μήνες.
«Πρέπει πάντα να μπορείς να μετριάσεις τον ενθουσιασμό και τον εγωισμό σου με το τι σου “λέει” το βουνό και η λογική»
– Πως εξελίχθηκε η ανάβαση;
Πέτρος: Η ανάβασή μας εξελίχθηκε ομαλά με τον καιρό να είναι με το μέρος μας σε μεγάλο μέρος της διαδρομής. Η διαμονή μας στα καταφύγια συνέβαλε θετικά στον εγκλιματισμό μας στο υψόμετρο και δεν αντιμετωπίσαμε κανέναν σωματικό πόνο.
Στέλιος: Την πρώτη μέρα ξεκινήσαμε από τον τερματικό σταθμό του ορεινού σιδηρόδρομου στα 2.372 μέτρα και μετά από περπάτημα 3μιση περίπου ωρών φτάσαμε στο πρώτο καταφύγιο, το Tete Rousse (3.167 μέτρα). Τη δεύτερη μέρα ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί, διασχίσαμε το επικίνδυνο λόγω λιθοπτώσεων Grand Couloir και συνεχίσαμε την ανάβαση μέχρι το καταφύγιο Gouter (3.835 μέτρα). Τη τρίτη μέρα σηκωθήκαμε ξημερώματα, ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για την κορυφή. Ανεβήκαμε αρχικά στην κορυφή Dome du Gouter (4.304 μέτρα), συνεχίσαμε μέχρι το καταφύγιο ανάγκης Vallot (4.362 μέτρα) όπου και περιμέναμε για περίπου τέσσερις ώρες λόγω καιρού. Τελικά συνεχίσαμε για την κορυφή γύρω στις 12:00, περάσαμε τις απόκρημνες κόψεις των Grande Bosse και Petite Bosse (4.513 και 4.547 μέτρα αντίστοιχα), περάσαμε τη θέση La Tournette (4.677 μέτρα) και βγήκαμε στην στενή κόψη της κορυφής. Φτάσαμε στην κορυφή Mont Blanc γύρω στις 15:00.
– Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στο βουνό;
Στέλιος: Θα έλεγα ότι ο καιρός την ημέρα κορυφής είναι αυτό που μας δυσκόλεψε.
Πέτρος: Οι δυσκολίες ξεκίνησαν λίγο μετά τα 4300 όπου βρίσκεται και το καταφύγιο ανάγκης «Vallot», ήταν η στιγμή που ο καιρός άρχισε να κλείνει οπότε η αναμονή μας στο τελευταίο καταφύγιο ήταν αναγκαία. Περιμένοντας, εξετάσαμε τις υπάρχουσες συνθήκες με το δίλημμα «συνέχισης – επιστροφής στο καταφύγιο» να μεγαλώνει όσο η ώρα περνούσε. Κατά την αναχώρησή μας για την τελική ευθεία, άνεμος, χιόνι και μειωμένη ορατότητα κατέστησαν το «έργο» πολύ πιο απαιτητικό απ’ ότι ήδη ήταν.
«Η αναρρίχηση του Mont Blanc αποφασίστηκε μετά από πολύωρη συζήτηση και τη σωστή ποσότητα μπύρας. Η προετοιμασία διήρκησε ένα χρόνο»
– Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε όταν φτάσατε στην κορυφή;
Πέτρος: Αγκαλιαστήκαμε με τους σχοινοσυντρόφους κι ευχαριστήσαμε ό ένας τον άλλον που προωθηθήκαμε μέχρι τον τελικό στόχο με ασφάλεια κι εμπιστοσύνη (όσο ποτέ θα έλεγα).
Στέλιος: Την ψάχναμε λόγω της ομίχλης… μόλις σιγουρευτήκαμε ότι είμαστε στο σωστό μέρος απολαύσαμε την στιγμή.
Χριστόδουλος: Πρώτα ικανοποιήσαμε τις σωματικές μας ανάγκες και μετά ακολούθησαν οι αγκαλιές και οι καθιερωμένες φωτογραφίες της κορυφής.
Αλέξανδρος: Όπως είπε και ο Στέλιος πρώτα σιγουρευτήκαμε ότι είμαστε στο σωστό σημείο και μετά αγκαλιαστήκαμε, βγήκαμε κάποιες φωτογραφίες και κάτσαμε να απολαύσουμε αυτό που καταφέραμε, σκεπτόμενοι βέβαια ό,τι ανεβήκαμε πρέπει και να το κατεβούμε.
– Σκεφτήκατε κατά τη διάρκεια της ανάβασης να εγκαταλείψετε;
Στέλιος: Ο καιρός επιδεινώθηκε μετά τα 4.300 μέτρα με αρκετά ισχυρούς ανέμους και χαμηλή ορατότητα. Λίγο αργότερα μπήκαμε στο καταφύγιο ανάγκης Vallot στα 4.362 μέτρα όπου περίμεναν πολλές ομάδες και κάναμε το ίδιο. Βλέποντας σχεδόν όλες τις ομάδες να υποχωρούν η ιδέα της εγκατάλειψης συζητήθηκε. Τελικά αποφασίσαμε ότι έπρεπε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε και εκ του αποτελέσματος δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας.
Πέτρος: Το σενάριο της επιστροφής σε περίπτωση κακοκαιρίας ήταν στο πλάνο, πριν την αποστολή.
– Ορειβασία κάνουν πολλοί, τι είναι αυτό που χρειάζεται όμως για να φτάσεις τόσο ψηλά;
Στέλιος: Το Mont Blanc από την διαδρομή Gouter είναι εφικτός στόχος. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να έχεις κάνει τουλάχιστον την σχολή χειμερινού βουνού αρχαρίων και να έχεις κάνει πολλές χειμερινές αναβάσεις σε ελληνικά βουνά. Από εκεί και πέρα θέλει καλή οργάνωση και πάνω απ’ όλα σεβασμό στο βουνό και πίστη στις δυνατότητές σου.
Πέτρος: Προπόνηση, γνώση, εξοπλισμός, πείσμα, θυσία, εμπιστοσύνη κι ορειβατικό πνεύμα είναι ένα καλό «πακέτο» για το βουνό, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μεγάλα υψόμετρα.
Αλέξανδρος :Πάνω απ’ όλα χρειάζεται θέληση, πάθος και σεβασμό για το βουνό.
«Είδαμε πολλές ομάδες να υποχωρούν και η ιδέα της εγκατάλειψης συζητήθηκε και από εμάς. Τελικά αποφασίσαμε ότι έπρεπε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε και εκ του αποτελέσματος δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας»
– Ποιές κατηγορίες βουνών προσελκύουν περισσότερο τους ορειβάτες;
Πέτρος: Οι ορειβάτες πιστεύω πως γοητεύονται κατά κύριο λόγο με τα μεγάλα υψόμετρα, τα οποία με τη σειρά τους προσφέρουν πλήθος διαδρομών, στα οποία απαιτείται μεταξύ άλλων και η αναρρίχηση.
Στέλιος: Κάθε ορειβάτης έχει τις δικές του προτιμήσεις. Άλλοι προτιμούν πιο κάθετα, αναρριχητικά βουνά. Άλλοι προτιμούν ψηλά, χιονισμένα βουνά με ηπιότερες κλίσεις. Άλλοι τα κάνουν όλα. Είναι θέμα επιπέδου και προτιμήσεων.
Έχετε νιώσει ποτέ ότι φτάσατε στα όριά σας κατά τη διάρκεια κάποιας αποστολής;
Πέτρος: Στην τελική ευθεία μεταξύ «Vallot» – κορυφής Mont – Blanc. Ξεπέρασα τα όρια που μέχρι πρότινος είχα βάλει στον εαυτό μου.
Στέλιος: Δεν έχω δοκιμάσει τόσο απαιτητική διαδρομή και το Mont Blanc από την διαδρομή Gouter είναι η μόνη ανάβαση μεγάλου υψομέτρου στην οποία έχω συμμετάσχει.
– Τι προτείνεται σε νέους που ξεκίνησαν τώρα την ορειβασία;
Στέλιος: Ουσιαστικά τώρα ξεκίνησα και εγώ. Σε κάθε περίπτωση να κάνουν σχολές ορειβασίας και αναρρίχησης με οδηγούς βουνού πιστοποιημένους από την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης.
Πέτρος: Να ασχοληθούν σε βάθος, με τα προαπαιτούμενα και χωρίς ποτέ να υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους διότι μπορεί να καταστήσει την ενασχόλησή τους, επικίνδυνη.
– Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
Αλέξανδρος: Υπάρχουν σκέψεις και ιδέες για διάφορες κορυφές του εξωτερικού χωρίς να έχουμε αποφασίσει κάτι. Προς το παρόν ευελπιστούμε να έχουμε μια δυνατή χειμερινή σεζόν με πολλές αναβάσεις και σκαρφάλωμα.
Πέτρος: Υπάρχουν σκέψεις για κορυφές του εξωτερικού. Παράλληλα θέλω με τα χρόνια να κάνω αναβάσεις σε όλες τις εγχώριες κορυφές.
Στέλιος: Δεν έχουμε θέσει κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Οι Άλπεις βέβαια προσφέρουν πολλές δυνατότητες και πολλές κορυφές άνω των 4.000 μέτρων.
Εκδόσεις Ψίθυροι © 2021
