Δαμιανός Καγγελίδης

Οδοντίατρος / Στέλεχος ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ

Ο Δαμιανός Καγγελίδης καταθέτει στο άρθρο του την άποψή του για το ρίσκο, αυτό το ρίσκο που πρέπει να αναλάβουμε για να διεκδικήσουμε το κάτι καλύτερο.
Θεωρεί ότι όταν έχουμε πλήρη ενημερότητα για το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούμε, γνωρίζουμε τι ακριβώς διεκδικούμε, γνωρίζουμε πώς θα το διεκδικήσουμε, είμαστε αποφασισμένοι να εργασθούμε προς αυτή την κατεύθυνση είναι η προϋπόθεση για την αναθεώρηση δομών και νοοτροπίας που θα μας οδηγήσουν στην αλλαγή.

Ο Δαμιανός Καγγελίδης γεννήθηκε το 1984 στη Δράμα. Μεγάλωσε στα Κύργια από όπου αποφοίτησε από το Γυμνάσιο το 1999. Το 2002 αποφοίτησε από το 2ο Λύκειο Δράμας και εισήχθη στην Οδοντιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Ασχολήθηκε ενεργά με την ΠΑΣΠ οδοντιατρικής όπου εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη στο Δ.Σ. του Συλλόγου φοιτητών και στη Γενική Συνέλευση του τμήματος. Το 2005 εκλέχτηκε στην Περιφερειακή Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ Αν. Μακεδονίας – Θράκης, θέση που υπηρέτησε ως το 2009. Το 2008 αποφοίτησε από την Σχολή και το 2009 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Τη διετία 2010-2012 παρακολούθησε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Υγιεινή και ασφάλεια της εργασίας» στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Από το 2009 ασκεί το επάγγελμα του οδοντιάτρου ως ελεύθερος επαγγελματίας.

Φωτογραφίες Βασίλης Κοβλακάς

Μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, καλούμαστε να αποφασίσουμε και να τολμήσουμε.

«Είμαστε ο λαός με τον υψηλότερο δείκτη αποφυγής αβεβαιότητας στον κόσμο»

Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο που παίζει καθοριστικό ρόλο στη λήψη μιας απόφασης; Η επίπτωση της αβεβαιότητας, δηλαδή το ρίσκο. Τι είναι, όμως, το ρίσκο; Το ρίσκο είναι μια πιθανότητα. Ανοίγοντας όμως το λεξικό, θα δούμε ότι το ρίσκο δεν ερμηνεύεται ως μια πιθανότητα αλλά ως πιθανός κίνδυνος. Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα. Για ποιο λόγο η γλώσσα μας έχει ταυτίσει το ρίσκο με τον κίνδυνο κι όχι με την πιθανότητα; Την απάντηση μπορεί να βρει κανείς στη μελέτη του Ολλανδού Geert Hofstede, ενός παγκοσμίως αναγνωρισμένου ερευνητή σε ζητήματα Οργανωσιακής Κουλτούρας. Από τη συγκεκριμένη μελέτη, που διήρκεσε αρκετά χρόνια και συγκρίνει περισσότερα από 90 έθνη βάσει 5 δεικτών, αξίζει να εστιάσουμε για χάριν συντομίας σε έναν και μόνο δείκτη: Τον δείκτη αποφυγής αβεβαιότητας, στον οποίο οι Έλληνες σημειώνουμε μία εντυπωσιακή επίδοση:

Είμαστε ο λαός με τον υψηλότερο δείκτη αποφυγής αβεβαιότητας στον κόσμο. Νιώθουμε άβολα σε ένα ευμετάβλητο περιβάλλον κι αποφεύγουμε καταστάσεις που αισθανόμαστε ότι είναι αβέβαιες. Πως μεταφράζεται όμως αυτό και πως αντανακλάται στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους; Δημιουργήσαμε ισχυρές γραφειοκρατικές δομές. Προκρίναμε την απασχόληση στο δημόσιο ως ιδανική εξασφάλιση. Και πετύχαμε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης παγκοσμίως. Στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε ένα σταθερό λοιπόν πλαίσιο, ενισχύσαμε τη μεταβλητότητα του ήδη ασταθούς μας περιβάλλοντος, που εντάθηκε ακόμη περισσότερο κάτω από την πίεση της απρόβλεπτης διεθνούς οικονομικής συγκυρίας.

Μήπως, όμως, ως «έθνος ανάδελφον», διεκδικούμε την παγκόσμια αποκλειστικότητα αποστροφής προς το αβέβαιο; Ασφαλώς κι όχι. Στη λίστα με τα ευρωπαϊκά κράτη που εμφανίζουν υψηλό δείκτη αποφυγής αβεβαιότητας, την Ελλάδα ακολουθούν η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία. 5 κράτη που βρέθηκαν στον ασφυκτικό κλοιό της οικονομικής κρίσης. Στον αντίποδα; Δανία, Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ελβετία, Φινλανδία, Γερμανία, Αυστρία & Λουξεμβούργο – ευρωπαϊκά κράτη με ισχυρή οικονομία και, συνεπακόλουθα, υψηλούς δείκτες πιστοληπτικής αξιολόγησης. Κοντολογίς, οι λαοί που δε ρισκάρουν κι αντιστέκονται στην αλλαγή, εμφανίζουν αδύναμες οικονομίες. Η παρατήρηση αυτή, ίσως να μας φανεί χρήσιμη στην προσπάθεια αναδιατύπωσης και ρύθμισης αυτής της αποστροφής.

Στο πλαίσιο μίας πρωτοφανούς διεθνούς συγκυρίας που στερεί από τα κράτη τους απαραίτητους για την οικονομική ανάπτυξη πόρους, ίσως το ρίσκο, το απειλητικά ανοίκειο, να μετατραπεί υπό όρους σε κλειδί για την προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική μας ανασυγκρότηση. Ποιο ρίσκο, όμως; Οποιοδήποτε ρίσκο; Ασφαλώς και όχι. Το θετικά οριζόμενο συνειδητό ρίσκο, το ρίσκο, δηλαδή, που αναλαμβάνουμε για να διεκδικήσουμε το κάτι καλύτερο κι όχι το ρίσκο που αναλαμβάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα ή το αλόγιστο ρίσκο που παρορμητικά επιλέγουμε, πιστεύοντας ότι μπορεί να διατηρηθεί η αυταπάτη μιας εύθραυστης ασφάλειας.

«Το θετικά οριζόμενο συνειδητό ρίσκο, να μετατραπεί σε κλειδί για την προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική μας ανασυγκρότηση»

Και πώς αναγνωρίζουμε το θετικά οριζόμενο συνειδητό ρίσκο; Είναι το ρίσκο που γνωρίζουμε τι ακριβώς διεκδικούμε, γνωρίζουμε πώς θα το διεκδικήσουμε, είμαστε αποφασισμένοι να εργασθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, έχουμε πλήρη ενημερότητα για το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούμε και τέλος, είμαστε προετοιμασμένοι να διαχειριστούμε τις ενδεχόμενες συνέπειες.
Το ΠΑΣΟΚ, στη φάση που βρίσκεται, καλείται να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα. Και το ΠΑΣΟΚ οφείλει να το κάνει, καθώς μπορεί να το κάνει.

Είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που ιστορικά έχει απαντήσει με επιτυχία σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου: της διαχείρισης της ήττας.

Χωρίς δεσμεύσεις κι ανασφάλειες, να ορίσει θετικά ποιο είναι το συνολικό όραμά του για την πορεία της χώρας. Να διεκδικήσει με συνέπεια, προσήλωση, προσπάθεια και τόλμη την αναθεώρηση δομών και νοοτροπίας.

Να διαχωρίσει τη θέση του από τα κινήματα που διαβάζουν την εξουσία μέσω της αντίστασης και να επαναλειτουργήσει ως κίνημα αλλαγής, που αναλαμβάνει το θετικό συνειδητό ρίσκο να υπερβεί τον ίδιο του τον εαυτό.