Λευτέρης Δημηρόπουλος

Ο Δραμινός ηθοποιός Λευτέρη Δημηρόπουλος προέρχεται από μία οικογένεια επιστημόνων και αυτό τον κάνει να νοιώθει περισσότερο επαναστάτης παρά ηθοποιός ή καλλιτέχνης.
Αισθάνεται ευλογημένος για τις συνεργασίες που είχε με μεγάλους ηθοποιούς και εύχεται να έχει αφομοιώσει κάτι από αυτούς.
Πιστεύει ότι καλός ηθοποιός είναι αυτός που μπορεί με την ερμηνεία του να σε ταξιδέψει, να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, να σε μαγέψει, να σε κάνει να σκεφτείς…

Συνέντευξη Βαγγέλης Ελευθεριάδης / Φωτογραφίες Βασίλης Κοβλακάς

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία στο χώρο της βιβλιοθήκης του 1ου ΓΕΛ το Δήμο Δράμας και τον φίλο, διευθυντή του σχολείου, Βασίλη Συμεωνίδη.

– Είστε ευχαριστημένος με ό,τι κάνετε σήμερα στη ζωή σας; Αυτό θέλατε πάντα να κάνετε;
– Οι καιροί είναι δύσκολοι, και για τη χώρα και για την τέχνη στη χώρα. Γεγονός πολύ παράδοξο καθώς η τέχνη ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτή που διατήρησε ζωντανή την ιστορία. Αλλά δε θα εμβαθύνω σε μίζερα κλισέ, όσο κι αν σε καμία περίπτωση δε με αφήνουν ασυγκίνητο κι ανεπηρέαστο. Ναι είμαι ευχαριστημένος. Είναι ευλογία για εμένα όλο αυτό. Δε σταματάω όμως εδώ. Ο ευχαριστημένος δε σημαίνει ότι είναι και ευτυχισμένος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο!

– Έχετε σπουδάσει Κτηνιατρική. Πώς καταλήξατε να κάνετε αυτό που κάνετε; Ήταν τύχη; Ατύχημα;
– Δεν ήταν κατάληξη. Ήταν επιλογή. Ήταν μια φλόγα μέσα μου, που κατάφερα με αφοσίωση, δουλειά, αγάπη και υπομονή να την προστατέψω από την «πυροσβεστική ονείρων», η οποία στη χώρα μας είναι μακράν η πιο άμεση και κατασταλτική «υπηρεσία»…

– H οικογένειά σας είχε σχέση με την τέχνη;
– Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, είχε μια φωτογραφία στον τοίχο του γραφείου του, στο Γενικό Νοσοκομείο Δράμας. Ήταν ο Γιάννης Ρίτσος. Πολλοί δεν τον αναγνώριζαν και ρωτούσαν, «Γιατρέ ποιος είναι αυτός;». Η απάντησή του… «O πατέρας μου»…

– Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι μέσα από μια οικογένεια που δεν είχε σχέση με τη τέχνη της υποκριτικής βγήκατε εσείς; Σας έχει απασχολήσει ποτέ αυτό;
– Όχι δε με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα. Δεν είναι οικογενειακή υπόθεση η υποκριτική. Αυτό το αποδεικνύει και η ιστορία. Το μόνο θέμα που προκύπτει στη δική μου περίπτωση, είναι ότι μέσα σε ένα περιβάλλον επιστημόνων, φαντάζεις περισσότερο επαναστάτης παρά ηθοποιός ή καλλιτέχνης! Άρα λοιπόν, απλώς απολαμβάνεις τις χαρές και υπομένεις τις λύπες μιας επανάστασης!

«Καλός ηθοποιός για μένα είναι αυτός που μπορεί με την ερμηνεία του να σε ταξιδέψει, να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, να σε μαγέψει, να σε κάνει να σκεφτείς…»

– Υπάρχουν ορισμένοι προνομιούχοι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη και άλλοι που δεν απολαμβάνουν αυτό το προνόμιο; Σε τι διαφέρει ο καλλιτέχνης από τον κοινό άνθρωπο;
– Δε θα σταθώ στους Έλληνες προνομιούχους. Στην ουσία δεν υπάρχουν προνομιούχοι. Εκτός αν θεωρείς προνόμιο το γεγονός ότι μέσω μιας σχέσης φιλικής, προσωπικής ή οικογενειακής, μπορεί να βρεθείς από το πουθενά σε μια θεατρική η τηλεοπτική παραγωγή. Αυταπάτες… σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι, κι αν κάνεις ένα βήμα έξω από τα σύνορα της χώρας είσαι ο «κανένας».
Προνομιούχοι είναι οι Βρετανοί, οι Αυστριακοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί και γενικά όλοι οι λαοί των οποίων η γλώσσα εμπεριέχεται σε αυτό που λέμε «λατινικό αλφάβητο». H γλώσσα τους αποτελεί προνόμιο και πολλές φορές διαβατήριο για διεθνή καριέρα. Όσο για τη διαφορά του κοινού ανθρώπου από έναν καλλιτέχνη… Θα σου δώσω ένα μικρό παράδειγμα, γιατί το συγκεκριμένο θέμα σηκώνει πολλές σελίδες ανάλυσης. Έχεις μπροστά σου έναν τεράστιο κύβο από μάρμαρο. Τι βλέπεις; Έναν τεράστιο κύβο από μάρμαρο. Ο Γιαννούλης Χαλέπας, έβλεπε έναν άγγελο, και προσπαθούσε να τον απελευθερώσει…

– Γεννιόμαστε με τα ταλέντα μας ή τα αποκτούμε στην πορεία;
– Πιστεύω ότι με τα ταλέντα μας γεννιόμαστε. Αναπόφευκτα σε κάποια φάση της ζωής μας, έρχεται η στιγμή που τα αντιλαμβανόμαστε. Από εκεί και πέρα όμως το σημαντικότερο όλων που έχει να κάνει με την εξέλιξη του ταλέντου μας, είναι η διάθεση μας για δουλειά…

– Τι είναι ταλέντο;
– Ταλέντο… Λάμψη – Ικανότητα – Μετριοφροσύνη… Γιώργος Λεμπέσης (από τους σπουδαιότερους θεατρικούς παραγωγούς στην ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου).

«Η διαχρονικότητα έχει να κάνει με τις επιλογές ενός πολύ καλού και ταλαντούχου ηθοποιού. Δεν έμεινε στην ιστορία ο Μάρλον Μπράντο μόνος του, έμεινε μαζί με το “Νονό” του!»

– Πότε ανακαλύψατε ότι έχετε ταλέντο;
– Συνήθως κάποιος άλλος το ανακαλύπτει. Η ανακάλυψη του σε βοηθάει να το αντιληφθείς κι εσύ. Μη ρωτάς εμένα όμως… Καλύτερα να ρωτήσεις το Λιονέλ Μέσι!

– Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι επιλέγουν τα εύκολα από τα δύσκολα ενώ γνωρίζουν ότι στα δύσκολα κρύβεται η συγκίνηση.
– Ανεξάρτητα με το τι επιλέγουν οι άνθρωποι, η συγκίνηση έπεται της κατάθεσης ψυχής. Καταθέτεις την ψυχή σου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Μόνο έτσι ζεις τη ζωή σου. Στην αντίθετη περίπτωση… δε θα πω τι συμβαίνει…

– Έχετε εμμονές;
– Δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς εμμονές. Απλώς μερικοί τις «νιώθουν» και μερικοί δεν. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία…

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχετε πάρει ποτέ;
– Στη ζωή μου ρισκάρω γενικά. Ίσως και καθημερινά. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο ρίσκο μου. Δε μου βγαίνει πάντα. Αλλά θα συνεχίσω να ρισκάρω όσο ζω.

– Ποια είναι η χειρότερη ερώτηση που σας έχουν κάνει ποτέ;
– «Τι ώρα ξεκινάει η παράστασή σας;». Επτά και μισή το πρωί ρε φίλε… Έλεος…

– Μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη ζωή έχουν τα όσα γνωρίζουμε ή αυτά που αγνοούμε;
– Αυτά που αγνοείς είναι αδύνατο να έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Σίγουρα έχουν μια μαγεία, την οποία όμως εγώ προσωπικά προσπαθώ και συνήθως καταφέρνω να βρίσκω, σε όσα γνωρίζω…

«Πιστεύω ότι με τα ταλέντα μας γεννιόμαστε. Αναπόφευκτα σε κάποια φάση της ζωής μας, έρχεται η στιγμή που τα αντιλαμβανόμαστε»

– Ποιο είναι το όραμά σας και ποια η ουτοπία σας;
– Πατάω στα πόδια μου. Θέλω να είμαι κι όχι να φαίνομαι. Το όραμά μου ακροβατεί μεταξύ ονείρου – πραγματικότητας. Στο μεταίχμιο. Λίγο πριν το όνειρο γίνει στόχος. Δεν υπάρχουν ουτοπίες σε εκείνη τη γειτονιά…

– Τι χάνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας και τι κερδίζει;
– Χάνει χρόνια και κερδίζει χρόνο ή τουλάχιστον έτσι οφείλει.

– Μέσα σας υπάρχουν οι έννοιες της επιτυχίας και της αποτυχίας;
– Φυσικά και υπάρχουν. Στη μία τσέπη του παντελονιού η μία, στην άλλη τσέπη η άλλη. Κι άντε να θυμάσαι κάθε φορά ποια κρύβεται στην αριστερή και ποια στη δεξιά…

– Τι είναι καλό στην τέχνη;
– Να έχεις στομάχι από πλαστελίνη…

– Για σας τι σημαίνει καλός ηθοποιός; Ποιους ηθοποιούς θεωρείτε καλούς;
– Καλός ηθοποιός για μένα είναι αυτός που μπορεί με την ερμηνεία του να σε ταξιδέψει, να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, να σε μαγέψει, να σε κάνει να σκεφτείς… Ο Άντριεν Μπρόντι είναι ο αγαπημένος μου!

«H συγκίνηση έπεται της κατάθεσης ψυχής. Καταθέτεις την ψυχή σου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Μόνο έτσι ζεις τη ζωή σου»

– Υπάρχουν ηθοποιοί που αγαπάτε ή ζηλεύετε;
– Φυσικά υπάρχουν ηθοποιοί που αγαπώ, κυρίως επειδή ήρθαμε κοντά μέσα από συνεργασίες και δεθήκαμε. Με το χέρι στην καρδιά, δε ζήλεψα ποτέ κανέναν ηθοποιό. Έχω ζηλέψει όμως δυο – τρεις παραστάσεις. Εννοώ ότι την ώρα που τις παρακολουθούσα, φανταζόμουν τον εαυτό μου επάνω στην σκηνή.

– Ποια προσωπικότητα της τέχνης σας θα θέλατε να γνωρίσετε;
– Αδιαφιλονίκητος Τζακ Νίκολσον!

2011. Από την παράσταση «Πολίτης… Γάμα Κατηγορίας» στο θεατρικό του Γιώργου Κωνσταντίνου

– Κάνετε αρκετά χρόνια θέατρο και είχατε την τύχη να συνεργαστείτε με μεγάλο ονόματα του χώρου (Γιώργο Κωνσταντίνου, Άννα Βαγενά, Γιάννη Βούρο, Μανούσο Μανουσάκη, Στάθη Ψάλτη, Λουκιανού Κηλαηδόνη κ.α.). Πώς νιώθετε ότι ξεκινήσατε από νωρίς στα βαθιά;
– Με μια λέξη, ευλογημένος. Είναι τεράστιο σχολείο οι συνεργασίες αυτές. Μακάρι να έχω αφομοιώσει «κάτι» από δαύτους! Βρίσκονται πάντοτε στο πρώτο πλάνο μου!

– Ποια είναι κατά την άποψή σας, η διαφορά μεταξύ θεάτρου και κινηματογράφου;
– Στον κινηματογράφο παίζεις για τον παρτενέρ σου. Είστε εσείς και η κάμερα. Στο θέατρο οφείλεις να παίξεις και για το κοινό. Το κοινό μπορεί να απλώνεται μέχρι την 100ή σειρά και είσαι υποχρεωμένος να «φτάσεις» μέχρι εκεί!

2013. Δίπλα στην Άννα Βαγενά στο έργο «Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη

– Καλλιτεχνικά τι κάνετε αυτή την περίοδο;
– Ολοκληρώνονται τα γυρίσματα της ταινίας εποχής με τίτλο «Πολιορκία», σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσικάρα στην οποία έχω την τιμή να συμμετέχω. Του χρόνου τέτοια εποχή θα προβληθεί στους κινηματογράφους. Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα στη Μονή Δοβρά, στη Βέροια. Πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία με έναν πολύ ισχυρό ρόλο. Από τη νέα σεζόν έρχονται κι άλλα, μη ανακοινώσιμα δυστυχώς.

– Εσείς πιάνετε ποτέ τον εαυτό σας να προσπαθεί να γίνει αυτό που περιμένουν οι άλλοι;
– Δυστυχώς ναι. Αποτελεί μάστιγα στη χώρα μας η συγκεκριμένη κατάσταση. Είναι τέτοια η υποσυνείδητη απολυταρχία του Έλληνα που πολλές φορές σε παρασύρει να ζήσεις τη δική του ζωή μέσα από ένα πλάνο με τίτλο «Ζήσε τη ζωή σου, εγώ σε βοηθάω». Το καλό βέβαια είναι ότι υπάρχει συνεννόηση και όλα μπορούν να αλλάξουν με συζήτηση και θετική διάθεση.

2013. Στην «Η Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη

– Οι ηθοποιοί παίρνουν πάντα ως δεδομένο τον χαρακτήρα και όχι τη δική τους προσωπικότητα; Γιατί, δηλαδή, προσπαθούν να προσαρμόσουν την προσωπικότητά τους στον ρόλο και όχι το αντίθετο;
– Όχι δεν είναι απόλυτο αυτό. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι προσέγγισης ενός ρόλου. Δεν παίρνεις κάποιον ως δεδομένο. Ίσως, στην πορεία, κι αφού έχεις δοκιμάσει αρκετούς, καταλήξεις σε αυτόν που σε εκφράζει και σε βοηθάει περισσότερο να πετύχεις την πολυπόθητη προσέγγιση. Πολλές φορές βέβαια τις κατευθύνσεις τις δίνει ο σκηνοθέτης. Έτσι «ξεκλειδώνει» τον ηθοποιό και η επιλογή (του τρόπου προσέγγισης) γίνεται λίγο πιο εύκολη.

«Είναι καλό στην τέχνη να έχεις στομάχι από πλαστελίνη…»

– Λέμε συχνά για ταλαντούχους ηθοποιούς. Ταλαντούχο κοινό υπάρχει;
– Για μένα προσωπικά, το κοινό, ο απλός θεατής, είναι ο σημαντικότερος κριτής. Ταλαντούχο κοινό δε γνωρίζω αν υπάρχει, σίγουρα πάντως είναι διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας το κοινό του Μάρκου Σεφερλή από αυτό του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το «μεν» έχει ταλέντο και το «δε» όχι ή αντίστροφα. Είναι όλα θέμα προσωπικής αισθητικής, διάθεσης και επιλογής.

2016. «Του Κουτρούλη ο γάμος» του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου

– Τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους ηθοποιούς να αντέχουν στο χρόνο;
– Η διαχρονικότητα έχει να κάνει με τις επιλογές ενός πολύ καλού και ταλαντούχου ηθοποιού. Δεν έμεινε στην ιστορία ο Μάρλον Μπράντο μόνος του, έμεινε μαζί με το «Νονό» του! Ταλέντο λοιπόν, εξέλιξη αυτού, επιτυχημένες επιλογές και αποδοχή από τον κόσμο… διαχρονικότητα!

– Πώς περνάτε μια μέρα σας αυτή την περίοδο;
– Γυμναστική, διάβασμα, πλάνο νέας σεζόν!

2017. Από την συνεργασία του με τον Γιάννη Αϊβάζη στο έργο «Ο Κύκλος» του Δημήτρη Μητρόπουλου

– Αν κάποιος σας ρωτούσε για ποιον λόγο άξιζε που ζήσατε, τι θα του απαντούσατε;
– Στον άλλον κόσμο, αν υπάρχει, αν συναντηθούμε κι αν μου πάρεις συνέντευξη, νομίζω θα είμαι σε θέση να σου απαντήσω! Τώρα ότι κι αν σου πω, δε θα ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα!