Δελτίο τύπου:
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 25 Σεπτέμβρη η εκδήλωση – βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «1922:
Ιμπεριαλιστική εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή», στο Δημοτικό Ωδείο της Δράμας, που διοργανώθηκε από την ΤΕ Δράμας του ΚΚΕ.
Την έκδοση παρουσίασε ο Δημήτρης Παπατολίδης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Στο άνοιγμα της εκδήλωσης, εκ μέρους της ΤΕ Δράμας του ΚΚΕ, η Λίζα Τσιμπλίδου αναφέρθηκε στη διαρκή προσπάθεια του ΚΚΕ να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις για να αναπτυχθεί ένα μορφωτικό ρεύμα ειδικά μέσα στη νεολαία, στηρίζοντας το βιβλίο και τη γνώση.
Παράλληλα επισήμανε πόσο σημαντική είναι η μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ και της ιστορίας του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που οδηγεί σε χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία, ως κόμμα, θέλουμε να τα συζητήσουμε ευρύτερα με το λαό.
Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην περιοχή της Δράμας, όπου καταγράφεται η μεγαλύτερη αναλογία εγκατάστασης προσφύγων από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας, στο 70% του πληθυσμού της πόλης της Δράμας και με περίπου 92.000 πρόσφυγες εγκατεστημένους στην ευρύτερη περιοχή.
Ακολούθησε σύντομος χαιρετισμός από τον Νίκο Γεωργιάδη, που εκπροσώπησε τη «Θρακική Εστία» Δράμας.
Ο Δημήτρης Παπατολίδης στο ξεκίνημα της παρουσίασης ανέφερε:
«Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι ένα από εκείνα τα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας που φέρνουν αμέσως εικόνες στον νου, εικόνες δραματικές.
Το λιμάνι της Σμύρνης να φλέγεται, τις καραβιές των προσφύγων, τα χαμόσπιτα στις γειτονιές της Καισαριανής, της Κοκκινιάς.
Οι εικόνες αυτές δεν είναι παρά απεικονίσεις της τραγικής – για τους λαούς – κατάληξης της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας στην Μικρά Ασία, αντανακλούν τα αποτελέσματά της».
Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στις αιτίες της τραγικής για το λαό κατάληξης λέγοντας ότι:
«Η αρχή του κουβαριού βρίσκεται στο 1914, όταν και ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, ο Μεγάλος Πόλεμος, όπως καταγράφηκε δημοσιογραφικά και ιστορικά, γιατί τότε κανείς δεν ήξερε ότι σύντομα θα ακολουθήσει ένας ακόμα πιο φοβερός πόλεμος, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξε αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων για την αναδιανομή των εδαφών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής που ακολούθησε μετά τη λήξη του».
Αναφερόμενος στην αντιμετώπιση των προσφύγων από το αστικό κράτος, των πληθυσμών, δηλαδή, για την προστασία των οποίων διεξήγε δήθεν τη Μικρασιατική Εκστρατεία, είπε:
«Η πρώτη τους υποδοχή ήταν τα περιβόητα «λοιμοκαθαρτήρια» (στη Μακρόνησο, στη Καλαμαριά, κ.ά.), όπου στοιβαγμένοι υπό απάνθρωπες συνθήκες έχασαν τη ζωή τους (από τη πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες) χιλιάδες πρόσφυγες, πριν καν καλά-καλά πατήσουν το πόδι τους στις νέες τους πατρίδες (μόνο στη Μακρόνησο το 1922-1923 άφησαν τη τελευταία τους πνοή κοντά 6.000 πρόσφυγες).
Η λεγόμενη «αποκατάσταση» των προσφύγων έγινε σε μεγάλο βαθμό με πολιτικά κριτήρια, για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική ενσωμάτωσή τους, χωρίς τριγμούς και αναταράξεις.
Στην Ιστορία έχει «μείνει» η απάντηση του ύπατου Αρμοστή της Σμύρνης Αριστείδη Στεργιάδη ως προς το γιατί δε μερίμνησε για την έγκαιρη εκκένωση του άμαχου πληθυσμού της πόλης παραμονές της καταστροφής:
«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί, αν πάνε στην Αθήνα, θα ανατρέψουν τα πάντα” !»
Αναδείχτηκε η στάση του ΚΚΕ, που βρισκόταν στον αντίποδα, όπως αποτυπώνεται στο Ριζοσπάστη (7.9.1926)
«Η Ελλάδα δεν διαιρείται σε ντόπιους και πρόσφυγες». «Η Ελλάδα διαιρείται σε πλούσιους και φτωχούς, σε ανθρώπους που δε δουλεύουν και ζουν και σε ανθρώπους που ολημερίς και ολονυχτίς δουλεύουν και δεν μπορούν να ζήσουν…ο καθένας πρέπει να διαλέξει μεταξύ του πλουσίου πρόσφυγα που συνδυάζεται με τον πλούσιο ντόπιο και του φτωχού πρόσφυγα που σύντροφό του θα έχει το φτωχό ντόπιο εργάτη ή αγρότη».
Πριν κλείσει με τα συμπεράσματα που αναδεικνύονται στην έκδοση, ανέφερε σε σχέση με την ιμπεριαλιστική σύγκρουση, που σήμερα διεξάγεται:
«Η συγκυρία το έφερε έτσι, ώστε η έκδοση να προετοιμαστεί και να κυκλοφορήσει σε συνθήκες διεξαγωγής της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Παρά την απόσταση εκατό χρόνων ανάμεσα στις δυο πολεμικές συγκρούσεις, αυτές δίνουν κοινά συμπεράσματα διαχρονικής αξίας για την ταξική πάλη, αφού οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αποτελούν συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης την εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού».
Κλείνοντας τη παρουσίαση κατέληξε:
«Η μελέτη της Ιστορίας δεν μπορεί να γίνεται ταξικά ουδέτερη, γιατί ούτε τα γεγονότα είναι ταξικά ουδέτερα, όσο η κοινωνική-οικονομική οργάνωση διέπεται από ταξικό διαχωρισμό.
Η ταξική ουδετερότητα δεν έχει σχέση με την επιστημονικότητα, το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει.
Από την αστική όμως σκοπιά, ακόμα και από την ακαδημαϊκή της πτέρυγα -όταν αυτή δε σέβεται την Ιστορία ως επιστήμη- η ουδετερότητα χρησιμοποιείται ως παραμορφωτικός φακός της Ιστορίας.
Ιστορικοποιούνται συγκεκριμένες ταξικές στοχεύσεις, από τις οποίες προκύπτουν και συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και αντίστοιχες ιδεολογίες, π.χ., εθνικό συμφέρον».
Πραγματικά κέντρισε το ενδιαφέρον η παρουσίαση, μετά το τέλος της οποίας ακολούθησε συζήτηση με ερωτήσεις και παρεμβάσεις από τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση.
Στο χώρο υπήρχε έκθεση σπάνιων φωτογραφιών, τις οποίες παραχώρησε για την εκδήλωση από το προσωπικό του αρχείο ο κ. Φώτης Μπέγγας, πρόεδρος της «Θρακικής Εστίας» Δράμας.
Εκδόσεις Ψίθυροι © 2021
