Νίνα Παπαδοπούλου

Η Παπαδοπούλου Νίνα (Νεονίλη βαπτισμένη), πήρε το όνομα της γιαγιάς της, μιας γνήσιας Ρωσίδας σε όψη, ήθος και νοοτροπία, η οποία άφησε στα 35 της, τα πάντα πίσω της, για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της στη Νέα Κρώμνη Δράμας.
Η Νίνα Παπαδοπούλου σπούδασε Διαιτολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνια της Ιταλίας, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό της. Εργάστηκε ως υπεύθυνη του Τμήματος Διατροφής στο Γενικό Νοσοκομείο Δράμας, επί 26 συναπτά έτη.
Από το 2000, είναι εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό Δράμας. Ξεκίνησε ως διδάσκουσα, κατόπιν έγινε Μέλος της Διοίκησης του Περιφερειακού Τμήματος του ΕΕΣ για μια δεκαετία περίπου. Το 2016 διορίστηκε Πρόεδρος του ΔΣ (βάσει του παλιού καταστατικού). Το 2018 εκλέχτηκε Πρόεδρος, (η πρώτη εκλεγμένη Πρόεδρος και η πρώτη γυναίκα για το Τμήμα της Δράμας). Στις εκλογές του 2022 είχε την τιμή να εκλεγεί για δεύτερη φορά, για μια ακόμη τετραετία.

Συνέντευξη Βαγγέλης Ελευθεριάδης / Φωτογραφίες Βασίλης Κοβλακάς

– κ. Παπαδοπούλου, πείτε μου για τα παιδικά σας χρόνια, για το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσατε και πόσο αυτό καθόρισε το μέλλον σας.
– Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Δράμα, στη Νέα Κρώμνη, συνοικισμός που ιδρύθηκε το 1924 από 200 οικογένειες Ποντίων και Καυκασίων προσφύγων, σε 200 στρέμματα γυμνής και ακαλλιέργητης γης. Εκεί που αναδύθηκε ένας νέος κόσμος, και άνθησε μια νέα ζωή. Οι κάτοικοι ήταν άλλοι αγρότες, άλλοι επαγγελματίες, έμποροι, διανοούμενοι, υπάλληλοι. Ο συνοικισμός μας συγκροτούσε μια μικρογραφία του ποντιακού κόσμου και υπήρξε ένα πρότυπο κοινοτικής ζωής. Η ιδιωτική πρωτοβουλία και η συλλογική δράση με καταλύτη την εργατικότητα των Νεοκρωμναίων δημιούργησαν μια κηπούπολη με παρατεταγμένες μονοκατοικίες με πρασιές και δενδροφυτεμένες αυλές. Με σχολεία, πάρκα, εκκλησία και πολιτιστικό σύλλογο.
Μία μονοκατοικία από αυτές που κτίστηκε τη δεκαετία του 1960 στη Νέα Κρώμνη, και γεννήθηκα σ’ αυτήν, υπήρξε το πατρικό μου. Το πιο όμορφο σπίτι του κόσμου για εμένα. Πάντα φρεσκοβαμμένο (ο πατέρας μου φρόντιζε γι’ αυτό ιδιαίτερα), μεγάλο, ευήλιο, με τον πιο ωραίο κήπο και τα πιο σπάνια ήδη φυτών και οπωροφόρων δένδρων που καλλιεργούσε. Φυσικά πάντα με ένα μικρό σκυλάκι στην αυλή που όλοι μας το λατρεύαμε και αναπτύχθηκαν έτσι έντονα τα φιλοζωικά μου αισθήματα.
Πατέρας μου ήταν ο Δημήτριος Παπαδόπουλος, ένας όμορφος εργατικός άνδρας, καλός έμπορος και οικογενειάρχης. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «Κομνηνοί» Νέας Κρώμνης και Ταμίας της ένδοξης Δόξα Δράμας στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Αυτοδημιούργητος, με μητέρα Ρωσσίδα (από εκείνη και το όνομά μου Νίνα) και πατέρα Ποντιακής καταγωγής. Η μητέρα μου, η Κυβέλη, το γένος Χρυσοχόου, κοπέλα ευκατάστατη, όμορφη και εξαιρετικής οικογένειας. Ο παππούς μου Λεωνίδας Χρυσοχόου, υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα, από το Πουλατζάκι. Παντρεύτηκε την γιαγιά μου Αφροδίτη Ασλανίδου, από την Κερασούντα. Θείοι μου, ο Χάρης Χρυσοχόου Δήμαρχος Δράμας και ο Ιορδάνης Χρυσοχόου συμβολαιογράφος. Είχα την τύχη να με βαφτίσει ο Χάρης Ξανθόπουλος, φίλος, γείτονας και βεβαίως ιδιοκτήτης της πιο γνωστής ταβέρνας της Δράμας «Χάρης». Το σπίτι μας πάντα γεμάτο με φίλους και γνωστούς, συγγενείς (ξαδέλφια, γιαγιάδες και θείες) και γείτονες. Είχα το προνόμιο να μεγαλώσω σε γειτονιά, της οποίας γνώριζα κάθε cm (όπως προείπα) και να χορτάσω παιχνίδι. Παίζαμε τα «πάντα», σκαρφαλώναμε σε δένδρα, κάναμε ποδήλατο και είχα μόνιμα ματωμένα γόνατα (τα σημάδια από τα πεσίματα υπάρχουν ακόμα). Φυσικά τα καλοκαίρια μετρούσαμε τα παγωτά και τα μπάνια στη θάλασσα. Είχαμε σαν οικογένεια το προνόμιο του αυτοκινήτου ΙΧ, πηγαίναμε εκδρομές σε συγγενείς και φίλους εκτός Νομού, πάντα με μουσική στο ραδιόφωνο και τραγούδια. Στο 14ο Δημοτικό Σχολείο της γειτονιάς μας, πήγα μόνο Νηπιαγωγείο, η κυρία Έλλη ήταν η νηπιαγωγός μας.

– Πως τα πηγαίνατε στο σχολείο; Σας άρεσε να διαβάζατε εξωσχολικά βιβλία;
– Δημοτικό σχολείο και τις έξι τάξεις, πήγα στο ολοκαίνουργο 6ο. Εκεί, έκανα φιλίες που διατηρώ ακόμη και σήμερα, με παιδιά από τον Κεντρικό συνοικισμό και την 2η Πλατεία. Γυμνάσιο και Λύκειο στο ολοκαίνουργο και πάλι ένδοξο Θηλέων (σημερινό 2ο Λύκειο). Φυσικά στο Δημοτικό και Γυμνάσιο, πηγαίναμε και επιστρέφαμε με τα πόδια παρόλο που ο πατέρας μου είχε αυτοκίνητο. Οι σχολικές εκδρομές μας ήταν στον «Άγνωστο Στρατιώτη» και στο «Πάρκο των Κομνηνών» που γνώριζα κάθε σπιθαμή τους.
Στο Δημοτικό ήμουν άριστη μαθήτρια, αλλά λόγω ύψους νομίζω, ο κύριος Αθανάσιος Ζιάγκος, ο δάσκαλός μας, πάντα στις παρελάσεις επέλεγε για εμένα τη θέση της διμοιρίτισσας. Τέλη της δεκαετίας του 60, αποκτήσαμε εξοχικό στο τότε μικρό Χωριό της Νέας Περάμου Καβάλας. Οι διακοπές μας πια, διαρκούσαν τρεις ολόκληρους μήνες. Εκτός από παιχνίδια, μπάνια, ψάρεμα, βουτιές στην θάλασσα και ψάξιμο στο βυθό της, στη Νέα Πέραμο ανακαλύψαμε τον θερινό κινηματογράφο και τα εξωσχολικά βιβλία. Έχω ακόμη όλα τα τεύχη των κλασσικών εικονογραφημένων, τα οποία διασκεύαζαν γνωστά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Επίσης περιοδικά που ξεφύλλιζα και από εκείνα μάθαινα πολιτικά, πολιτισμικά και ιστορικά γεγονότα και όλη την επικαιρότητα της εποχής. Ήταν τα περιοδικά «Επίκαιρα» και «Ταχυδρόμος» που έφερνε στο σπίτι ο πατέρας μου ανελλιπώς, καθώς και καθημερινά τις εφημερίδες «Τα Νέα» και το «Βήμα».
Έτσι περίπου κύλησαν και τα χρόνια του Γυμνασίου, με θαλπωρή στο σπίτι, καλοκαίρια στην Πέραμο και πολλά και διάφορα εξωσχολικά φροντιστήρια. Παράλληλα ασφαλώς με ανησυχίες για το μέλλον και αμφιβολίες επαγγελματικές. Ήθελα να πετύχω και ήξερα ότι μόνο εάν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο θα το πετύχαινα. Τότε, τέλη της δεκαετίας του 70, πολλοί φίλοι Δραμινοί έφευγαν για σπουδές στην Ιταλία. Η γείτονα χώρα ήταν όμορφη, φιλόξενη, προηγμένη και άνοιγε ορίζοντες.

«Στόχος μας η συνεχής ανθρωπιστική και πολιτιστική προσφορά και η ανάπτυξη στο διηνεκές»

– Ποια ήταν τα όνειρα σας; Ποια απ’ αυτά εκπληρώθηκαν;
– Το 1979 γράφτηκα στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνια, στην Σχολή Επιστήμης Τροφίμων και Διατροφής. Έκρινα ότι αυτή η επιλογή της Σχολής (σχετικά άγνωστη ακόμη στην Ελλάδα) θα μου έδινε την δυνατότητα να ασκήσω ένα επάγγελμα που θα με γεμίζει και παράλληλα θα μπορούσα να συμβάλλω θετικά στη ζωή των συνανθρώπων μου. Δεν μετάνιωσα ποτέ για αυτήν την επιλογή μου.
Το πτυχίο της Σχολής, μου εξασφάλισε τα προς το ζην πρωτίστως. Προσλήφθηκα σαν Διαιτολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο Δράμας το 1985. Οργάνωσα και λειτούργησε έτσι για πρώτη φορά το Τμήμα Διατροφής του Νοσοκομείου μας και κατάφερα να ασχοληθώ με μια δουλειά που αγαπούσα. Με μεγαλύτερη όρεξη για προσφορά, έκανα το μεταπτυχιακό μου (επέστρεψα πάλι στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνια) στην Υγιεινή και Ασφάλεια Τροφίμων. Έτσι εφαρμόστηκε για πρώτη φορά σε Κρατικό Νοσοκομείο, το σύστημα διασφάλισης ποιότητας τροφίμων H.A.A.C.P. και ISO 22000. Η τύχη ήταν με το μέρος μου με την τότε Διοίκηση του Νοσοκομείου μας, που ήταν σύμμαχος στο όλο πόνημα, αλλά όλο αυτό επιτεύχθηκε με πολύ σκληρή δουλειά. Παρά τις προκλήσεις, νιώθω τυχερή γιατί κάθε εμπειρία, θετική ή αρνητική με βοήθησε να αναπτυχθώ και συνέβαλλαν να γίνω πιο δυνατή.

– Υπάρχουν στιγμές που σας ξαφνιάζει ο εαυτός σας;
– Ναι, πολλές φορές με ξαφνιάζει η δύναμη και η υπομονή που μπορώ να δείξω σε δύσκολες καταστάσεις. Είναι κάτι που ξαφνιάζει και εμένα ακόμη και το βλέπω σαν κάτι θετικό, διότι θεωρώ πως αυτό είναι μέρος της εξέλιξής μου.

– Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή σας;
– Αυτό που θεωρώ σημαντικό για εμένα είναι η σωματική και ψυχική μου υγεία. Χωρίς ισορροπία σε αυτά, δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε όλα τα άλλα στη ζωή, ούτε να έχουμε στόχους που να μας κινητοποιούν. Νομίζω, λοιπόν, ότι φροντίζοντας τα ανωτέρω η ζωή μου έχει κατεύθυνση και νόημα.

«Ως Πρόεδρος του Δ.Σ. του Περιφερειακού Τμήματος Δράμας, αισθάνομαι υπεύθυνη να προσφέρω το καλύτερο δυνατό στην κοινωνία. Ο ρόλος μου απαιτεί συνέπεια και προγραμματισμό»

– Η οικογένεια τι σημαίνει για σας;
– Η οικογένεια για μένα είναι οι ρίζες μου. Οι ρίζες αυτές με συνδέουν με αξίες, παραδόσεις και αναμνήσεις που αποτελούν την βάση της ζωής μου. Είναι οι άνθρωποι που με έχουν διαμορφώσει και συνεχίζουν να με καθοδηγούν, με την αγάπη και την αποδοχή τους στη ζωή, ότι και αν συμβαίνει.

– Είστε, ως μάνα και σύζυγος, υπερπροστατευτική;
– Όχι δεν θα έλεγα ότι είμαι υπερπροστατευτική. Πιστεύω πως είναι σημαντικό τα παιδιά και ο σύζυγός μου, να έχουν τον χώρο και την ανεξαρτησία τους, ώστε να αναπτύξουν τις δικές τους ικανότητες. Προσπαθώ πάντα βέβαια να στηρίζω, χωρίς να περιορίζω. Είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζονται, αλλά το να αισθάνονται ελεύθεροι και να παίρνουν αποφάσεις μόνοι τους, είναι μέρος της ανάπτυξης και της ολοκλήρωσής τους.

– Τι είναι για σας επιτυχία;
– Επιτυχία, για μένα, σημαίνει να έχω θετική επίδραση στους γύρω μου. Να ξέρω ότι, μέσα από την δουλειά ή τις πράξεις μου, βοηθώ και εμπνέω θετικά τους άλλους. Επίσης επιτυχία είναι η εσωτερική γαλήνη και να γνωρίζω τον εαυτό μου (γνώθι σαυτόν). Αν νοιώθω καλά με τις επιλογές και τον τρόπο ζωής μου, τότε θεωρώ ότι έχω πετύχει.

– Ο εθελοντισμός, αποτελεί στάση ζωής για εσάς;
– Ασφαλώς ναι, γιατί με γεμίζει και μου δίνει σκοπό. Μέσα από τον εθελοντισμό, νιώθω ότι συνεισφέρω ουσιαστικά, ότι βοηθώ την κοινωνία στην οποία ζω. Είναι ευλογία να μπορείς να δίνεις και να αφιερώνεις χρόνο για να βοηθάς τους γύρω σου, γιατί έτσι ο καθένας μας μπορεί να συμβάλλει για έναν καλύτερο κόσμο.

– Είστε πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού Περιφερειακού Τμήματος Δράμας, αναλάβατε μια μεγάλη ευθύνη την οποία υπηρετείτε με μεγάλη υπευθυνότητα. Αποτελεί πλέον για σας, η ενασχόλησή σας στον τομέα αυτό, πρώτη προτεραιότητα;
– Ναι, η ενασχόλησή μου (από το 2000) με τον ΕΕΣ είναι για μένα πρώτη προτεραιότητα. Θυμάμαι με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, όταν τον Μάιο του 2000 πέρασα το κατώφλι του ΕΕΣ Δράμας, για να διδάξω το μάθημα της Διαιτολογίας στους Εθελοντές του Τομέα Υγείας. Έκτοτε, με την πάροδο των ετών ανέβηκα τα σκαλιά και τις βαθμίδες του ΕΕΣ, μέσα από άμιλλα και από προσωπική προσπάθεια. Ως Πρόεδρος του ΔΣ του Περιφερειακού Τμήματος Δράμας, αισθάνομαι υπεύθυνη να προσφέρω το καλύτερο δυνατό στην κοινωνία. Ο ρόλος μου απαιτεί συνέπεια και προγραμματισμό. Με την πάροδο των ετών έχω μάθει να ισορροπώ μεταξύ των ευθυνών μου ως Πρόεδρος και της οικογένειάς μου. Η καθημερινή μου ζωή, έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες του σημαντικού αυτού ρόλου και η προσφορά και η αλληλεγγύη είναι πλέον μέρος της ζωής μου. Με την στήριξη της οικογένειάς μου, θεωρώ ότι μπορώ να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου, προσφέροντας παράλληλα χρόνο και σε αυτούς.
Η ανθρωπιστική δράση του ΕΕΣ είναι για μένα κάτι που πιστεύω βαθιά και η ενασχόλησή μου με αυτόν αποτελεί πράγματι μια προτεραιότητα, καθώς νιώθω ότι εξυπηρετώ μια αποστολή με βαθύ νόημα. Από το 2016 που ασκώ την Προεδρία του Τμήματος και με Πρόεδρο του ΚΔΣ τον Πρόεδρό μας Αυγερινό Αντώνη, θεμελιώσαμε την έναρξη μιας άρτιας πορείας και ανέλιξης που ευδοκιμεί συνεχώς. Στόχος μας η συνεχής ανθρωπιστική και πολιτιστική προσφορά και η ανάπτυξη στο διηνεκές. Βέβαια, χωρίς τη συμβολή των υπολοίπων μελών του ΔΣ και των Εθελοντών του ΕΕΣ δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν όλα αυτά.

«Αν νοιώθω καλά με τις επιλογές και τον τρόπο ζωής μου, τότε θεωρώ ότι έχω πετύχει»

– Πως είναι σήμερα η καθημερινότητα σας;
– Η καθημερινότητα μου είναι γεμάτη και απαιτητική καθώς προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου ως Πρόεδρος του Περιφερειακού Τμήματος του ΕΕΣ Δράμας και στις οικογενειακές μου ευθύνες. Με τη στήριξη της οικογένειάς μου, μπορώ να ανταποκρίνομαι στις οικογενειακές υποχρεώσεις μου. Φροντίζω να προσφέρω παράλληλα χρόνο στους οικείους μου. Στα τρία μου παιδιά, στον σύζυγό μου, στην ηλικιωμένη μητέρα μου, στα δύο σκυλάκια μας και στον κήπο με τα δένδρα και τις γλάστρες μας. Βέβαια τα παιδιά μας είναι πια ενήλικα με λαμπρές σπουδές και επαγγέλματα. Η συχνή καθημερινή επικοινωνία μαζί τους, η ανταλλαγή συναισθημάτων και σκέψεων, θεωρώ ότι είναι καθοριστικός παράγοντας ψυχικής ευημερίας και ευτυχίας θα έλεγα για εμένα. Πάντα πίστευα ότι πρέπει να είναι καλύτερα από εμάς και φρόντιζα διαρκώς η οικογενειακή μας εστία και οι πράξεις μας, να τα επηρεάζουν θετικά για να τα καταστήσουν άτομα ώριμα και χρήσιμα στην κοινωνία.

– Αναπολείτε τα χρόνια της επαγγελματικής σας ενασχόλησης;
– Τα 26 χρόνια της επαγγελματικής μου ενασχόλησης, ως Υπεύθυνη του Τμήματος Διατροφής του Νοσοκομείου μας, τα αναπολώ με αγάπη και χαρά. Τώρα όμως νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα εξίσου ενδιαφέρον κεφάλαιο. Εκείνη η περίοδος, με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που απέκτησα με προετοίμασε για ό,τι κάνω σήμερα.

– Η αναγνωρισιμότητα, επηρεάζει την ζωή σας ή απλώς την απολαμβάνετε;
– Η αναγνωρισιμότητα μου υπενθυμίζει την ευθύνη που έχω απέναντι στους ανθρώπους που με γνωρίζουν και εκτιμούν το έργο μας. Την απολαμβάνω χωρίς να επηρεάζει αρνητικά τη ζωή μου, αλλά τη βλέπω και ως κίνητρο για να προσφέρω το καλύτερο δυνατό που μπορώ.

– Είστε άνθρωπος που ακολουθεί τους κανόνες ή κάπου μέσα σας νιώθετε ότι κρύβεται ένας επαναστάτης;
– Πιστεύω στην σημασία των κανόνων, τους ακολουθώ. Θεωρώ ότι διασφαλίζουν τη σταθερότητα και τη συνεργασία. Παρ’ όλα αυτά όταν κάτι νομίζω ότι χρειάζεται αλλαγή, δεν διστάζω να το διεκδικήσω και να το υποστηρίξω με θετικό τρόπο.

«Η επιμονή, η θέληση και η υπομονή είναι το κλειδί για να φθάσει κανείς ψηλά και συχνά οι μεγαλύτερες επιτυχίες έρχονται μετά από δυσκολίες»

– Νιώθετε ευγνώμον απέναντι σε κάποιους ανθρώπους;
– Πρωτίστως στους γονείς μου για το ζην, αλλά και για το ευ ζην. Μου έδωσαν ζωή, στέγη, μόρφωση, αλλά και ποιότητα και πληρότητα. Πραγματικά ευγνώμων βέβαια νιώθω, απέναντι και σε όσους με στήριξαν στις δύσκολες στιγμές ή με ενθάρρυναν να ακολουθήσω τα όνειρά μου. Χάρη σε αυτούς εξελίχθηκα τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά.

– Τι θα συμβουλεύατε τους νεότερους;
– Θα τους συμβούλευα να είναι υπομονετικοί και να μην απογοητεύονται από τις δυσκολίες. Η επιμονή, η θέληση και η υπομονή είναι το κλειδί για να φθάσει κανείς ψηλά και συχνά οι μεγαλύτερες επιτυχίες έρχονται μετά από δυσκολίες. Η επιτυχία θέλει προσπάθεια, αλλά η ικανοποίηση που έρχεται με την επίτευξή της αξίζει κάθε βήμα.

Δράμα, Οκτώβριος 2024. Απονέμοντας αναμνηστική πλακέτα στον Πρόεδρο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού δρ Αντώνιο Αυγερινό.

– Σας εμπνέει ο χώρος της πολιτικής;
– Ο χώρος της πολιτικής έχει της προκλήσεις του, αν και είναι ένας πολύπλοκος χώρος. Αλλά με εμπνέει η ιδέα ότι μπορούμε να δουλέψουμε για την βελτίωση συστημάτων με αλλαγές που πολλές φορές είναι απαραίτητες για να προχωρήσουμε μπροστά και να επηρεάσουμε θετικά το μέλλον μας.

– Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
– Αν και έχω συγκεκριμένους στόχους, για προσφορά κυρίως στην κοινότητα, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να είμαι ευέλικτη και ανοιχτή σε νέες ευκαιρίες που μπορεί να προκύψουν. Εννοείται ότι στόχος μου παραμένει πάντα, η αφιέρωση περισσότερου χρόνου στην οικογένειά μου, αλλά και στον εαυτό μου.

«Αν και έχω συγκεκριμένους στόχους, για προσφορά κυρίως στην κοινότητα, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να είμαι ευέλικτη και ανοιχτή σε νέες ευκαιρίες που μπορεί να προκύψουν»

– Η τελευταία πινελιά σηματοδοτεί την ολοκλήρωση ενός έργου. Η Νίνα Παπαδοπούλου, προσμένει να βάλει κάπου την τελευταία της πινελιά;
– Ναι, σίγουρα. Η τελευταία πινελιά για μένα, σημαίνει την επίτευξη και ολοκλήρωση σημαντικών στόχων. Θα προσπαθήσω να τα καταφέρω, οι προσπάθειες όπως προανέφερα είναι διαρκείς και συνεχείς, ώστε να διασφαλίσω ότι θα είμαι κάτι που θα έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινότητα και στους ανθρώπους γύρω μου.

– Το φινάλε δικό σας κ. Παπαδοπούλου. Πείτε μου τις τελευταίες σας σκέψεις.
– Κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία της συνέντευξης και για την προσοχή σας. Ήταν μεγάλη χαρά να μοιραστώ τις σκέψεις και τις εμπειρίες μου μαζί σας. Θα ήθελα να προσκαλέσω τους αναγνώστες να συμμετάσχουν σε δράσεις που τους ενδιαφέρουν, να ασχοληθούν με θέματα που αγαπούν και να είναι ενεργοί πολίτες. Ελπίζω να μπορέσουν να βρουν έμπνευση στις σκέψεις μου. Κάθε μικρή αλλαγή που κάνουμε μπορεί να έχει μεγάλο και θετικό αντίκτυπο στην κοινότητα.