Πέτρος Γιάγκου

Φυσικοθεραπευτής / Αθλητής υπεραποστάσεων

Συνέντευξη Βαγγέλης  Ελευθεριάδης

Ο Πέτρος Γιάγκου είναι ο τέταρτος δραμινός, μετά τον Γιώργο Τσεβδάρη, τον Γιάννη Πολυχρονίδη και το Δημήτρη Κιόρογλου, που κατάφερε να τερματίσει στο «Σπάρταθλον», έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες δρόμου στον κόσμο.
Ξεκίνησε να τρέχει αγώνες υπεραποστάσεων σε ηλικία 41 ετών. Πιστεύει ότι η αντοχή και σε αυτήν την ηλικία χτίζεται ενώ η ταχύτητα είναι ταλέντο που είτε το έχεις από μικρός είτε όχι.
Στέλνει το μήνυμα  να σηκωθεί ο κόσμος από τους καναπέδες και να κάνει κάτι για το σώμα του, τονίζοντας ότι η άθληση είναι τρόπος ζωής και το σώμα μας είναι το Α και το Ω της ύπαρξής μας.

– Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε; Μιλήστε μας λίγο για τα παιδικά σας χρόνια, για την οικογένειά σας…
– Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γερμανία, σε ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον. Γονείς μου ο Αντώνης και μητέρα μου η Ιωάννα. Έχω δύο μεγαλύτερα αδέρφια, την Σοφία και τον Θανάση που με φρόντιζαν μικρό γιατί οι γονείς μου εργαζόντουσαν σε εργοστάσια. Η καταγωγή μου είναι από το χωριό Πύργοι Δράμας, τον οποίο επισκεπτόμαστε κάθε καλοκαίρι για διακοπές. Είμαι παντρεμένος με τη Δέσποινα Γαβριηλίδου και έχουμε δύο κορίτσια την Ιωάννα 18 ετών και την Παρασκευή 16 ετών.

Δέκα μήνες προετοιμασία για τον Λεωνίδα

– Τι έχετε σπουδάσει; Με τι ασχολείστε επαγγελματικά;
– Έχω σπουδάσει φυσικοθεραπεία στη Γερμανία όπου εργάστηκα για οχτώ χρόνια σε κέντρο αποκατάστασης και σε φυσικοθεραπευτήριο. Το 2000 επέστρεψα στην Ελλάδα, υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία στην αεροπορία και το 2003 δημιούργησα στη Δράμα το δικό μου φυσικοθεραπευτήριο, όπου μαζί με την σύζυγό μου παρέχουμε υπηρεσίες φροντίδας και αποκατάστασης.

– Ποια είναι η σχέση του στενού σας οικογενειακού κύκλου με τον αθλητισμό;
– Η οικογένειά μου, οι γονείς μου δηλαδή, δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Πάντα φρόντιζαν για μας και δεν τους περίσσευε χρόνο να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους σε αυτό τον τομέα. Η κλασική ελληνίδα μάνα, ο κλασικός έλληνας πατέρας.

– Από εθελοντής φυσικοθεραπευτής στο μαραθώνιο του Παρανεστίου …αθλητής! Πως προέκυψε αυτό;
– Το 2007 με επισκέφτηκε ο κ. Στέλιος Μελισσινός για να μου μιλήσει για τους αγώνες του Παρθένου δάσου Παρανεστίου με την παράκληση να βοηθήσω ως εθελοντής φυσικοθεραπευτής. Φυσικά και δέχτηκα. Όταν έφτασα στο σταθμό «Ζαρκαδιά» και από τον πάγκο εργασίας μου περίμενα τους αθλητές αυτό που αντίκρυσα ήταν απερίγραπτο, αυτή υπεράνθρωπη προσπάθεια να τρέχουν μέσα στο βουνό άνθρωποι τόσα πολλά χιλιόμετρα με έκανε τρομερή εντύπωση. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή. Είχα ενθουσιαστεί αλλά ως εκεί.
Το 2012 πήρα και τη σύζυγό μου ως εθελόντρια η οποία επίσης ενθουσιάστηκε με την προσπάθεια των αθλητών υπέρ αποστάσεων!
Εδώ πρέπει να τονίσω ότι από το 2007 που ήμουν 73 κιλά, έφτασα το 2011 στα 98 κιλά. Αυτό προέκυψε από την κλασσική ελληνική ζωή του τσίπουρου και της ταβέρνας ήταν  τότε που χτύπησαν τα πρώτα «καμπανάκια» υγείας. Ξεκίνησα με τη γυναίκα μου αυστηρή δίαιτα συνδυασμένη με περπάτημα και κατέβασα τα κιλά μου στα 73.
Στους αγώνες Παρανεστίου δίναμε με την σύζυγό μου τον καλύτερο εαυτό μας. Όντας γοητευμένοι από την προσπάθεια των αθλητών πήραμε την μεγάλη απόφαση και ξεκινήσαμε δειλά – δειλά κι εμείς το τρέξιμο.

«Ξεκίνησα να τρέχω αγώνες υπεραποστάσεων σε ηλικία 41 ετών. Η αντοχή και σε αυτήν την ηλικία χτίζεται, η ταχύτητα είναι ταλέντο που είτε το έχεις από μικρός είτε όχι»

– Η οικογένειά σας πως το δέχτηκε;
– Είναι αποδεκτό από τον στενό οικογενειακό σου κύκλο όταν αλλάζεις τη ζωή σου προς το καλύτερο. Η σύζυγός μου ακολούθησε, έγινε δρομέας μεγάλων αποστάσεων και μάλιστα με πολύ καλές επιδόσεις. Οι κόρες μου ασχολούνται με τον στίβο, η Ιωάννα σπουδάζει στο ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, η Βούλα είναι στη δευτέρα Λυκείου και προετοιμάζεται και αυτή για την είσοδό της στην ίδια σχολή.

– Τι ακριβώς είναι οι αγώνες υπεραποστάσεων;
– Υπεραπόσταση θεωρείται κάθε απόσταση η οποία είναι μεγαλύτερη από τον Μαραθώνιο, δηλαδή μεγαλύτερη από 42.295 μέτρα.  Οι αγώνες υπεραπόστασης ποικίλουν και ξεκινούν από τα 60 χλμ. φθάνοντας έως και τα 1000 μίλια. Υπάρχουν και αγώνες γίνονται με βάση το χρόνο που τρέχεις και όχι τα χιλιόμετρα.
Οι δυσκολίες σε έναν αγώνα υπεραπόστασης έχουν να κάνουν α) με την περίοδο προετοιμασίας που περιλαμβάνει αμέτρητες ώρες προπονήσεις στο βουνό, στο δρόμο, στο στίβο, τους τυχόν τραυματισμούς, τις καιρικές συνθήκες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος και β) με τον καθ’ αυτό αγώνα κατά τον οποίο καλείσαι να ανταπεξέλθεις στην κούραση και στον πόνο που παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια. Ο δρόμος των υπεραποστάσεων είναι ένα διανοητικό παιχνίδι που καταλήγει σε μία μεγάλη αγκαλιά!

– Πώς καταλάβατε ότι έχετε ταλέντο στις υπεραποστάσεις;
– Ξεκίνησα να τρέχω αγώνες υπεραποστάσεων σε ηλικία 41 ετών. Η αντοχή και σε αυτήν την ηλικία χτίζεται, η ταχύτητα είναι ταλέντο που είτε το έχεις από μικρός είτε όχι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να τρέξουν υπεραποστάσεις. Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο, ξέρω όμως σίγουρα πως οι υπεραποστάσεις με συναρπάζουν και πλέον είναι κομμάτι της ζωής μου.

«Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο, ξέρω όμως σίγουρα πως οι υπεραποστάσεις με συναρπάζουν και πλέον είναι κομμάτι της ζωής μου»

– Πιστεύετε ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ταλέντο το οποίο ανακαλύπτει στην πορεία;
– Ναι θεωρώ πως γεννιέσαι με ταλέντα και στην πορεία καλείσαι να τα ανακαλύψεις.

– Ποια είναι η ανάγκη που κάνει κάποιον να θέλει να τρέξει μεγάλες αποστάσεις;
– Είναι το ταξίδι που βιώνεις καθ’ όλη την προετοιμασίας και φυσικά μέσα στον αγώνα, οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, όπου μπορείς να δουλέψεις το μυαλό σου, να γίνεις πιο δυνατός άνθρωπος, να μαθαίνεις να στέρησε και να αντέχεις τον πόνο. Όλη αυτή η διαδικασία είναι γοητευτική και αν συνδυαστεί με τερματισμό, τότε αποτελεί επιβράβευση και ικανοποίηση.

– Πιστεύετε ότι η επιλογή ενός αθλήματος έχει να κάνει με τον χαρακτήρα;
– Σίγουρα η επιλογή του αθλήματος έχει να κάνει με το χαρακτήρα του καθενός. Στην υπεραπόσταση ταπεινώνεται ο αθλητής, γίνεται πιο δυνατός και μαθαίνει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινής ζωής πολύ πιο εύκολα.

– Οι υπεραποστάσεις «παίζονται» με τα πόδια ή με το μυαλό;
– Το ψυχολογικό κομμάτι είναι σχεδόν εξίσου βασικό με την προπόνηση που κάνει ο αθλητής. Η νοητική προετοιμασία πρέπει να δουλεύεται καθημερινά από τον αθλητή προκειμένου να τερματίσει έναν αγώνα υπεραπόστασης.

«Ο δρόμος των υπεραποστάσεων είναι ένα διανοητικό παιχνίδι που καταλήγει σε μία μεγάλη αγκαλιά!»

– Είχατε παραπανήσια κιλά. Πώς νοιώθετε τώρα που αυτά έχουν γίνει παρελθόν.
– Είμαι πολύ περήφανος και για μένα και τη σύζυγό μου που καταφέρνουμε να κάνουμε αυτή την αλλαγή στη ζωή μας. Η διατροφή στην καθημερινότητά μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, προσπαθούμε να τρώμε υγιεινά και αυτό το μεταφέραμε και στα παιδιά μας. Για μένα δεν υπάρχει η φράση «δεν μπορώ» υπάρχει το «δεν θέλω». Ήμουν 98 κιλά και κατάφερα τώρα να είμαι 67. Αυτό απαιτεί θυσίες …αν δεν πεινάσεις, δεν πρόκειται να χάσεις κιλά!

– Πώς νιώθετε σήμερα, που το σώμα σας δεν έχει πλέον τις ίδιες δυνατότητες που είχε κάποτε;
– Στα 40 μου ένιωθα σαν 60 και τώρα που είμαι 48 νιώθω σαν 28. Αυτό έχει να κάνει με την προπόνηση, με τον τρόπο ζωής και τρόπο σκέψης. Όταν κάνεις αθλητική ζωή το σώμα σου στο ανταποδίδει!

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο κόστος της επιτυχίας;
– Δεν ξέρω αν θεωρούμε πετυχημένος. Απλά έκανα μία στροφή στη ζωή μου η οποία μου δίνει χαρά, συγκινήσεις και καλή υγεία. Βέβαια είναι αλήθεια πως υπάρχουν στερήσεις από κοσμικές εξόδους και από «αμαρτωλές» γεύσεις.

– Μπορεί ένας αθλητής αποστάσεων να μην είναι εγωιστής;
– Όχι δεν μπορεί! Νομίζω ότι ο κάθε αθλητής έχει εγωισμό μέσα του. Είναι δύσκολο όταν έρχεται η κόπωση και ο πόνος, χωρίς εγωισμό, να τα καταφέρεις.

– Τι σημαίνει για σας η λέξη αντίπαλος;
– Για μένα αντίπαλος είναι πάντα ο ίδιος μου ο εαυτός! Θέτω τους δικούς μου στόχους και προσπαθώ να βγάλω το χρόνο που έχω σχεδιάσει, βέβαια αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο. Αν δεν καταφέρω το στόχο του χρόνου προσπαθώ να τερματίσω αυτό σημαίνει ultralife! Η λέξη ultralife για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία στη ζωή μου …γιατί είναι τρόπο ζωής.

– Ποιο είναι το κέρδος της ήττας για σας;
– Προσωπικά για μένα δεν υπάρχει ήττα. Δεν παίζει ρόλο η θέση σε έναν αγώνα, ούτε ο τερματισμός, αξία έχει το ταξίδι και η απόλαυση της φύσης.

– Τι είναι για εσάς καλός αθλητής;
– Ο καλός αθλητής είναι ταπεινός, προσπαθεί να καταφέρει να τερματίσει χωρίς να υπολογίσει το χρόνο, είναι αυστηρός με τον εαυτό του, δουλεύει σιωπηλά και αφήνει την επιτυχία του να κάνει θόρυβο!

«Δεν είναι απαραίτητο, ούτε και σωστό να τρέξουν όλοι υπεραποστάσεις. Υπάρχουν τόσα είδη αθλημάτων που μπορεί να κάνει ο καθένας. Το δικό μου μήνυμα είναι να σηκωθεί ο κόσμος από τους καναπέδες και να κάνει κάτι για το σώμα του!»

– Σε ποιους αγώνες υπεραποστάσεων έχετε λάβεις μέρος;
– 2013 Παρανέστι (NTR 106 χλμ.), τέσσερις φορές 80 χλμ. Rodopi Challenge (ROC), δύο φορές Tera Zagori 80 χλμ., UTMB 2016 171 χλμ., τρεις φορές Rodopi Ultra Trail (Rout Classic) 168 χλμ.,καθώς και σε πολλούς μαραθωνίους της τάξης των 42 – 50 χλμ. Τον Σεπτέμβριο τερμάτισα σε ένα από τους δυσκολότερους αγώνες του κόσμου, το Σπάρταθλον (246 χλμ.) και είμαι πολύ ικανοποιημένος για αυτό.

– Ποιες ήταν οι σκέψεις σας τις ώρες που τρέχατε;
– Τις ώρες που τρέχεις μόνος σου στο αγώνα πολλές είναι οι σκέψεις που περνούν από μυαλό, θετικές και αρνητικές, αναθεωρείς πολλά πράγματα… και προσπαθείς να αναλύσεις και να λύσεις τα προβλήματά σου.

– Χρήματα βγάζετε από το τρέξιμο;
– Όχι και δε με ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι, θέλω να είμαι ανεξάρτητος και να βασίζομαι στα δικά μου πόδια, στη δική μου δύναμη όπως μου έχει μάθει η οικογένειά μου.

– Ποιά είναι η αγαπημένη σας προπόνηση και το αγαπημένο μέρος που την πραγματοποιείται;
– Η αγαπημένη μου η προπόνηση είναι το λεγόμενο Long run τις Κυριακές. Είναι μεγάλες αποστάσεις και μου αρέσει να τις κάνω σε βουνά της Ροδόπης.

– Είστε αθλητής κάποιου συλλόγου;
– Είμαι ενεργό μέλος του «Συλλόγου Δρομέων Υγείας Δράμας».

– Ποιος σας προπονεί;
– Ο προπονητής μου είναι ο Δημήτρης Κασίμης! Είναι τριαθλητής και δρομέας μεγάλων αποστάσεων με πολλές διακρίσεις.

– Τι διατροφή απαιτείται ώστε να μπορείτε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις των αγώνων;
– Η διατροφή μου στην περίοδο της προετοιμασίας είναι κύριος πρωτεϊνούχα, υδατάνθρακα καταναλώνω μόνο πριν την προπόνηση και μέσα στην προπόνηση, στην περίοδο του αγώνα φορτώνουμε με υδατάνθρακα για να γεμίσουν οι μυς με γλυκογόνο και να έχουμε δύναμη.

– Το τσιπουράκι σας λείπει; – Στην φάση ξεκούρασης πίνουμε που και που κανένα. Όταν ξεκινάει η προετοιμασία όμως είμαι προσηλωμένος στο στόχο μου και είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου!

– Πως σχολιάζεται τη συνεχόμενη αύξηση των μελών του δρομικού κινήματος και συγκεκριμένα των δρομέων που αποφασίζουν να τρέξουν έναν Μαραθώνιο;
– Θεωρώ ότι είναι πολύ καλό που ο κόσμος βγαίνει και γυμνάζεται και δεν κάθεται στην πολυθρόνα με τα πατατάκια στο χέρι. Στην πατρίδα μας έχουμε μεγάλο ποσοστό παχυσαρκίας …αυτό πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει.

– Τέλη Σεπτεμβρίου τερματίσατε στο «Σπάρταθλον», έναν από τους πλέον δύσκολους αγώνες υπεραποστάσεων παγκοσμίως. Ποια είναι τα συναισθήματά σας;

– Είμαι πολύ βαθειά συγκινημένος που κατάφερα και τερμάτισα στο «Σπάρταθλον»! Μόνο όποιος έχει μπει σε αυτό τον αγώνα ή έχει κάνει το support σε αθλητή μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτός αγώνας! Δέκα μήνες προετοιμασίας με σκληρή δουλειά, ατελείωτες ώρες στο δρόμο, σχεδιασμό περασμάτων και χρόνο …έχασαν την αξία τους από τις πρώτες 10 ώρες λόγω των καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν. Ήταν τρομερά δύσκολες με 35 βαθμούς και 95% υγρασία. Από ‘κει και πέρα προσπαθείς να επιβιώσεις στην άσφαλτο που έβραζε και να φτάσεις στη Σπάρτη στα πόδια του Λεωνίδα. Ο αγώνας αυτός σε ταπεινώνει σε κάνει κουρέλι. Είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει ποτέ!Θέλω και από το περιοδικό να ευχαριστήσω τους συνοδούς μου Μάριο Γιαννάκου και Peter Kummer και το στήριγμά μου, την γυναίκα μου Δέσποινα.

«…είναι το ταξίδι που βιώνεις καθ’ όλη την προετοιμασίας και φυσικά μέσα στον αγώνα, οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, όπου μπορείς να δουλέψεις το μυαλό σου, να γίνεις πιο δυνατός άνθρωπος, να μαθαίνεις να στέρησε και να αντέχεις τον πόνο»

– Τι συμβουλή έχετε να δώσετε σε κάποιον που θα τρέξει για πρώτη φορά σε αγώνα μεγάλων αποστάσεων. Τι πρέπει να προσέξει;
– Αυτός που θα τρέξει για πρώτη φορά μεγάλη απόσταση σίγουρα πρέπει να έχει τρέξει ήδη μαραθώνιο. Να έχει κάποιες γνώσεις της μεγάλης απόστασης και σίγουρα θα έχει κάποιον προπονητή. Η δική μου συμβουλή είναι ταπεινότητα, εγκράτεια, υπακοή στα μήνυμά του σώματός του, σωστή διατροφή και προπαντός κατανάλωση πολλών υγρών.

– Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε σε αυτούς που διαβάζουν τη συνέντευξη σας;

– Δεν είναι απαραίτητο, ούτε και σωστό να τρέξουν όλοι υπεραποστάσεις. Υπάρχουν τόσα είδη αθλημάτων που μπορεί να κάνει ο καθένας. Το δικό μου μήνυμα είναι να σηκωθεί ο κόσμος από τους καναπέδες και να κάνει κάτι για το σώμα του! Όπως ανέφερα και πρωτύτερα δεν υπάρχει «δεν μπορώ» υπάρχει το «δεν θέλω»! Η άθληση είναι τρόπος ζωής και το σώμα μας είναι το Α και το Ω της ύπαρξής μας.