Με το Θανάση Ιατρίδη μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, την «Περίθαλψη», ανάμεσα στα «Εκπαιδευτήρια» και το «Γυμνάσιο Αρρένων». Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα όταν άνοιγε τη σιδερένια πόρτα για να βγει από το μικρό σπιτάκι της οδού Μακεδονομάχων.
Πήγε το 1994 στην Αθήνα για να δώσει εξετάσεις στη σχολή Καλών Τεχνών, όμως πέρασε έξω από την σχολή κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, αυτό ήταν… γράφτηκε στη σχολή, παράτησε οτιδήποτε άλλο είχε στο μυαλό του και άρχισε να παρακολουθεί τα μαθήματα.
Έμαθε την δουλειά του πατέρα του, ο οποίος διατηρούσε μπουγατσατζίδικο, «Μπουγάτσα Ιατρίδη, στην οδό Αμύντα και τα καλά κρυμμένα «μυστικά» που πάνε μόνο από πατέρα σε παιδί.
Δεν ξέρει αν έχει ταλέντο, ξέρει όμως πως αυτό που κάνει το κάνει με αγάπη και πάθος και είναι ακούραστος στα γυρίσματα ακόμη και μετά από 12 και 14 ώρες.
Θεωρεί απειλή για την τέχνη τους τεμπέληδες, τους στενόμυαλους και τους καρεκλοκένταυρους και προσπαθεί να καταλάβει από το 1994 τι είναι τελικά «σκηνοθεσία».
Συνέντευξη Βαγγέλης Ελευθεριάδης / Φωτογραφίες Βασίλης Κοβλακάς
– Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Δράμα, σε τι περιβάλλον;
– Γεννήθηκα σε μια πόλη που την αγαπώ την σκέφτομαι και μου λείπει κάθε μέρα! Σε μια γειτονιά που ήταν γεμάτη από παιδιά και αλάνες, κάθε φορά που γυρίζω πίσω έστω και για πολύ λίγο, ζω όμορφες αναμνήσεις.
– Οι γονείς σας με τι ασχολούνταν;
– Ο Πατέρας μου είχε μπουγατσατζίδικο, «Μπουγάτσα Ιατρίδη», στην οδό Αμύντα, από τα πρώτα στην Δράμα και στην Μακεδονία, η μητέρα μου τον βοηθούσε στο μαγαζί. Τρεις γενεές πείρα με αγνά υλικά και κέφι για να προσφέρει πάντα το καλύτερο. Αυτό που έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου, σαν να το ζω τώρα, είναι τα μεθυστικά αρώματα από το φρέσκο κατσικίσιο βούτυρο και την βανίλια να πλημμυρίζουν το μαγαζί μας. Από μικρός πήγαινα και βοηθούσα, έμαθα την δουλειά και τα καλά κρυμμένα «μυστικά» που πάνε μόνο από πατέρα σε παιδί, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ επαγγελματικά (μέχρι τώρα τουλάχιστον).
– Είστε ευχαριστημένος με ό,τι κάνετε σήμερα στη ζωή σας; Αυτό θέλατε πάντα να κάνετε;
– Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα γίνω σκηνοθέτης… δεν ήξερα τι είναι η σκηνοθεσία, τι ακριβώς κάνει ένας σκηνοθέτης, μέχρι τα 18 μου δεν έβλεπα καν ταινίες συστηματικά. Στο λύκειο είχα ακολουθήσει κλάδο εφαρμοσμένων τεχνών, ήθελα να ασχοληθώ με τα εικαστικά, αλλά τελικά τα σχέδια άλλαξαν. Ναι, δόξα τω Θεό, είμαι ευχαριστημένος!
– Πώς καταλήξατε να κάνετε αυτό που κάνετε; Ήταν τύχη; Ατύχημα;
– Είχα κατέβει στην Αθήνα με την αδερφή μου την Μαρία για να δώσω εξετάσεις στην Καλών Τεχνών το 1994. Εντελώς τυχαία, μα εντελώς όμως, πέρασα έξω από τη σχολή κινηματογράφου «Λυκούργου Σταυράκου», κοίταξα το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο και χωρίς να καταλάβω ποτέ το γιατί, μπήκα μέσα και ζήτησα ένα φυλλάδιο να δω τι προσφέρει αυτή η σχολή. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το τμήμα σκηνοθεσίας και αυτό ήταν, γράφτηκα στην σχολή, παράτησα οτιδήποτε άλλο είχα στο μυαλό μου και άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα. Να σου πω την αλήθεια, όσο σπούδαζα δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα μείνω στην Αθήνα. Έλεγα θα τελειώσω και θα επιστρέψω στην Δράμα να κάνω ένα μαγαζί με μπουγάτσες αφού ξέρω την δουλειά και σαν χόμπι θα ασχοληθώ με τα εικαστικά και την σκηνοθεσία! Και να φανταστείς, ότι από την πρώτη εβδομάδα που άρχισα να παρακολουθώ την σχολή σκηνοθεσίας, παράλληλα πήγαινα και εργαζόμουν σε γυρίσματα, σε έναν παραγωγό τον Βεργέτη, που έκανε μεγάλες επιτυχίες τότε στην τηλεόραση. Ξεκίνησα από βοηθός παραγωγής, κουβαλούσα καλώδια, έπιπλα, βοηθούσα τους ηλεκτρολόγους, έψηνα καφέδες (ξέρεις τι καλό καφέ που κάνω; χαχαχα), λίγο απ’ όλα έκανα, ήθελα να τα μάθω όλα σαν να μην υπάρχει αύριο! Έκανα σχεδόν όλες τις βοηθητικές ειδικότητες στον χώρο των γυρισμάτων για τέσσερα χρόνια και νομίζω αυτό με βοήθησε να κατανοήσω πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του κάθε εργαζόμενου στην παραγωγική αλυσίδα.
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα γίνω σκηνοθέτης… δεν ήξερα τι είναι η σκηνοθεσία, τι ακριβώς κάνει ένας σκηνοθέτης, μέχρι τα 18 μου δεν έβλεπα καν ταινίες συστηματικά»
– Υπάρχει κάποιος που πιστεύετε ότι καθόρισε τη ζωή σας, τον τρόπο που σκέφτεστε και ενεργείτε;
– Οι γονείς μου, ήταν δίπλα μου πάντα σε όποια απόφαση κι αν έπαιρνα, για έναν περίεργο λόγο με εμπιστεύονταν, με στήριζαν και τελικά δεν έπεφταν έξω. Καθοριστική η γνωριμία μου με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αρβανίτη το 1999 σε μια εταιρία παραγωγής. Εργάστηκα ως βοηθός του σε πολλές τηλεοπτικές σειρές (Η αδερφή της αδερφής της αδερφής μου, Έλα ν’ αγαπηθούμε, Τύχη βουνό κ.α.), διαφημιστικά, show, εταιρικά video κ.λπ. και χάρη σ’ αυτόν έμαθα την δουλειά, γιατί στον χώρο μας δυστυχώς σπάνια βοηθάνε τους νέους. Από τα μισά που ξέρουν, θέλουν να μάθεις τα μισά…. και αν! Με τον Δημήτρη όμως ήταν αλλιώς, από την πρώτη στιγμή χωρίς να με ξέρει και να μου έχει υποχρέωση, με στήριξε. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα βοηθάει και είναι δίπλα στους συνεργάτες και τους ηθοποιούς του (αν φυσικά αυτοί αξίζουν) και έχει μια ικανότητα να τους ξεχωρίζει από το πρώτο λεπτό. Είναι πολύ αυστηρός στη δουλειά, αλλά και πολύ δίκαιος ταυτόχρονα. Το ότι κάνω σκηνοθεσία το οφείλω στον Αρβανίτη.
Ήταν το 2006 που κάναμε το «Μια στιγμή δυο ζωές» στο Mega Channel, πρώτος μήνας γυρισμάτων και εγώ ήμουν βοηθός του. Έρχεται μια μέρα στα ξαφνικά και μου λέει «πρέπει να φύγω ανέλαβε σκηνοθεσία για μια δυο σκηνές και έρχομαι» εγώ τα έχασα, δεν είναι εύκολο να κατευθύνεις ένα συνεργείο με 22 τεχνικούς και επιπλέον τους ηθοποιούς… Ήταν κάποιες σκηνές συνόλου εκείνη την ημέρα, με πολλά άτομα και με αξιόλογους ηθοποιούς, Μιχάλης Γιαννάτος, Κάτια Νικολαΐδου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ο δραμινός Γιάννης Παπαζήσης και άλλοι. Ο Αρβανίτης δεν ξαναγύρισε εκείνη την ημέρα… ούτε και την επόμενη και το κινητό του ήταν κλειστό… έμεινα μόνος να βγάλω τα γυρίσματα και από εκείνη την ημέρα, ανέλαβα κανονικά σκηνοθεσία. Ο Αρβανίτης είναι αδερφός μου πλέον, έχουμε μια σχέση που καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον με το βλέμμα και μόνο. Από το 2006 μέχρι σήμερα, έχουμε κάνει πολλές καθημερινές σειρές και κάθε φορά προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να βάλουμε τον πήχη πιο ψηλά. Το «Μια στιγμή, δυο ζωές» που ήταν το πρώτο καθημερινό (και μέχρι και σήμερα το παίζει ακόμη το Mega) όπως και η «H ζωή της άλλης» και τα «Κλεμμένα όνειρα» έκαναν και κάνουν ακόμη και στις επαναλήψεις μεγάλα νούμερα τηλεθέασης. Αργότερα με την «Δικαίωση» το «Ar3na» και το «4xxx4» ξεφύγαμε από την οπτική της καθημερινής σειράς και προσεγγίσαμε μια πιο κινηματογραφική αντίληψη, και συνεχίζουμε…!
– Πότε ανακαλύψατε ότι έχετε ταλέντο;
– Δεν με νοιάζει αν έχω ταλέντο, δεν ξέρω αν έχω ταλέντο και δεν θα το κρίνω εγώ. Έχω όμως όρεξη γι’ αυτό που κάνω, έχω αγάπη και πάθος για δημιουργία και είμαι ακούραστος στα γυρίσματα, ξέρεις, είναι κάτι σαν τον έρωτα… βλέπεις μια κοπέλα, την ερωτεύεσαι και… τέλος, κάνεις τα πάντα γι’ αυτήν, χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς να υπολογίζεις τίποτε! Λειτουργεί μόνο το πάθος, το συναίσθημα, νιώθεις την καρδιά σου να φτερουγίζει. Έτσι είναι και η σκηνοθεσία, έρωτας, πάθος! Εργάζομαι 12-14 ώρες την ημέρα είτε κάνω σήριαλ είτε διαφημιστικά ή εταιρικά video και δεν κουράζομαι… ε, αυτό δεν είναι «έρωτας»;!
– Τι είναι το ταλέντο;
– Δεν γνωρίζω, δεν μπορώ να απαντήσω. Εγώ ξέρω μόνο, πως ό,τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου πρέπει το παλεύεις και κάποια στιγμή το καταφέρνεις, δεν το «αποκτάς» όμως, θέλει κόπο θέλει και τρόπο να το κρατήσεις, εξέλιξη, σκληρή εργασία και φυσικά πολλές θυσίες για να συνεχίσεις.
«Ο δημιουργός πρέπει να “ζει” στην πραγματικότητα και όχι στο συννεφάκι του. Οφείλει να γνωρίζει τι θέλει και τι ενδιαφέρει “σήμερα” τον κόσμο και πάνω σ’ αυτό να δίνει τη δική του ματιά και άποψη»
– Που σπουδάσατε;
– Στην σχολή Σταυράκου στην Αθήνα, στην «μεγάλη του γένους σχολή» όπως την αποκαλούν, που ιδρύθηκε το 1948 και πέρασε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος από εκεί. Με πολύ καλούς δασκάλους που διέπρεψαν στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο.
– Σε τι διαφέρει ο καλλιτέχνης από τον κοινό άνθρωπο;
– Οι «καλλιτέχνες» δεν είναι κοινοί άνθρωποι; Μπορεί να έχουν ιδιαιτερότητες αλλά και ποιος δεν έχει ιδιαιτερότητες… εξάλλου «καλλιτέχνης» μπορεί να είναι ο καθένας μας αρκεί να δημιουργεί με φαντασία και μεράκι, ο δάσκαλος, ο μάγειρας, η νοικοκυρά, ο καθένας μας, αρκεί να βάζει τη δική του πινελιά να αγαπάει αυτό που κάνει και να μπορεί να ανατρέψει το κατεστημένο στην ζωή μας, δίνοντας μια άλλη ματιά, μια άλλη οπτική γωνία σε ό,τι κι αν κάνει.
– Νοιώθετε πετυχημένος;
– Νιώθω και είμαι ευτυχισμένος γιατί κάνω κάτι που θέλω και με γεμίζει.
– Με τι κριτήρια λέτε συνήθως ότι κάτι «πήγε» ή «δεν πήγε και τόσο καλά»;
– Είμαι πολύ αυστηρός με την δουλειά μου και με το αποτέλεσμα, δύσκολα ικανοποιούμαι από κάτι που θα δω στο τελικό μοντάζ. Πάντα εντοπίζω και σημειώνω τι πρέπει να βελτιωθεί και πίστεψέ με κάθε φορά βλέπω πολλά. Για μένα κάτι πάει καλά όταν βλέπω ότι το κοινό είναι ευχαριστημένο.
– Διαφέρει αυτό που το κοινό θεωρεί επιτυχία από αυτό που θεωρεί ο ίδιος ο δημιουργός;
– Φυσικά και δεν διαφέρει, για το κοινό δεν παράγουμε; Ο δημιουργός πρέπει να «ζει» στην πραγματικότητα και όχι στο συννεφάκι του. Οφείλει να γνωρίζει τι θέλει και τι ενδιαφέρει «σήμερα» τον κόσμο και πάνω σ’ αυτό να δίνει τη δική του ματιά και άποψη. Από εκεί και πέρα το κοινό θα το απορρίψει ή θα το αγαπήσει.
Με τον Δημήτρη Αρβανίτη στην εταιρεία μας την «D-Pport»
– Τι είναι τέχνη;
– Να δημιουργείς με την ψυχή σου, από το μηδέν.
– Τι είναι για σας το λάθος στην τέχνη;
– Να κάνεις κάτι που αφορά μόνο εσένα και κανέναν άλλον.
– Μπορεί η τέχνη να βοηθήσει την κοινωνία στα δύσκολα χρόνια που διανύουμε;
Φυσικά και μπορεί! Αυτός ήταν πάντα ο σκοπός της τέχνης να μας πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω. Να μας εξελίσσει σαν οντότητες, να δίνει ερεθίσματα, να παραδειγματίζει, να ευαισθητοποιεί, να αφυπνίζει… η τέχνη είναι τροφή για κάθε «ζωντανό» άνθρωπο.
2017 «4xxx4». Με την Κάτια Δανδουλάκη και τη Νίκη Γρανά σε μια στιγμή χαλάρωσης
– Οι επιρροές ή οι επιλογές είναι πιο σημαντικές στη ζωή;
– Και τα δυο…
– Ποιον θεωρείτε μεγάλο σκηνοθέτη ή μεγάλο ηθοποιό;
– Αυτούς που έχουν ήθος και σέβονται το κοινό τους.
– Ένας σπουδαίος σκηνοθέτης είναι και σπουδαίος άνθρωπος;
– Ένας σπουδαίος άνθρωπος είναι σπουδαίος, σε ότι κι αν κάνει… αρκεί να μην ξεχνάει την «ανθρωπιά» του… το επάγγελμα ή η τέχνη από μόνη της δεν σε κάνει ούτε «σπουδαίο» ούτε «άνθρωπο»…!
«Δεν με νοιάζει αν έχω ταλέντο, δεν ξέρω αν έχω ταλέντο και δεν θα το κρίνω εγώ. Έχω όμως όρεξη γι’ αυτό που κάνω, έχω αγάπη και πάθος για δημιουργία και είμαι ακούραστος στα γυρίσματα»
– Πιστεύετε ότι υπάρχουν καλός ή κακός σκηνοθέτης και καλός ή κακός ηθοποιός;
– Δεν ορίζεται μονολεκτικά, η σκηνοθεσία και η υποκριτική είναι κάτι που δεν μαθαίνεται ποτέ, μα ποτέ όμως, συνεχώς μαθαίνεις και θα μαθαίνεις όσο ζεις και ασχολείσαι με αυτό το χώρο, άρα απόλυτα «καλός» δεν μπορείς να είσαι ποτέ, μέρα με την ημέρα βελτιώνεσαι με την εργασία, τη μελέτη και τις εμπειρίες και θέτεις ακόμη μεγαλύτερους στόχους συνεχώς σ’ αυτό που κάνεις. Πιστεύω ότι υπάρχουν καλές και κακές συνεργασίες, συνεργάτες που έχουν κέφι να δουλέψουν και συνεργάτες που βαριούνται να κάνουν το αυτονόητο. Αν ο ηθοποιός π.χ. έρθει αδιάβαστος (κάτι που εμείς ποτέ δεν επιτρέπουμε στις δουλειές μας) ή ξενυχτισμένος και δεν έχει διάθεση, θα είναι μια κακή συνεργασία και ένα κακό αποτέλεσμα που τελικά θα εισπράξει σε μεγάλο βαθμό ο θεατής. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι μια συλλογική δουλειά, ο σκηνοθέτης που είναι ο «καπετάνιος» οφείλει να έχει ψυχραιμία, να επιβάλλεται, να σέβεται και να τον σέβονται.
2015 «Δικαίωση». Με την Άννα Μιχαήλου και τον Γιάννη Καρατζογιάννη
– Κάθε φορά που βρίσκεστε αντιμέτωπος με ένα κείμενο προσπαθείτε να ανακαλύψετε τι θέλησε να εκφράσει μέσα από αυτό ο συγγραφέας ή το χρησιμοποιείτε ως αφορμή για να πείτε εσείς αυτά που θέλετε;
– Όταν παίρνεις εάν αξιόλογο κείμενο στα χέρια σου, όσο και να θέλεις δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε από αυτά που θέλει να πει ο δημιουργός. Αν το κάνεις, απλά το καταστρέφεις και καταστρέφεσαι. Ναι, το προσαρμόζεις στα κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά δεδομένα, χωρίς όμως να χάσει το αρχικό του νόημα και την ουσία.
– Έχετε ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και το θέατρο;
– Με τον κινηματογράφο ως βοηθός σκηνοθέτη σε μεγάλου μήκους ταινία και κάποιες μικρού μήκους που έχω σκηνοθετήσει πριν αρκετά χρόνια. Με το θέατρο δεν έχω ασχοληθεί ακόμη. Μ’ αρέσει όμως να βλέπω θεατρικές παραστάσεις!
«Απειλή για την τέχνη, είναι μόνο οι τεμπέληδες, οι στενόμυαλοι και οι καρεκλοκένταυροι»
– Υπάρχουν κείμενα επάνω στα οποία θα θέλατε πάρα πολύ να δουλέψετε και δεν σας έχει δοθεί η ευκαιρία;
– Ναι υπάρχουν και είναι αρκετά.
– Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η τηλεόραση είναι απειλή για την τέχνη; Συμφωνείτε μαζί τους;
– Απειλή για την τέχνη, είναι μόνο οι τεμπέληδες, οι στενόμυαλοι και οι καρεκλοκένταυροι.
– Έχετε καταλήξει μετά από τόσα χρόνια «τι είναι σκηνοθεσία» για σας;
– Από το 1994 προσπαθώ να μάθω τι είναι τελικά «σκηνοθεσία»… που θα πάει θα μάθω κι εγώ κάποτε…
– Έχετε εμμονές;
– Εμμονές; Μια και δύο; Αμέτρητες!
2009 «Η ζωή της άλλης». Με την Αθηνά Οικονομάκου και την Νίκη Παληκαράκη
– Γνωρίζω ότι συλλέγετε ελληνικά παιχνίδια στα κουτιά τους (Greek Vintage Toys). Η τέχνη είναι παιχνίδι;
– Η τέχνη είναι παιχνίδι αλλά και το παιχνίδι είναι τέχνη! Συλλέγω κυρίως ελληνικά παιχνίδια (και κάποια ελάχιστα ξένα) από τα τέλη του 1880 μέχρι και αρχές του 1990. Βλέπεις παιχνίδια που φτιάχτηκαν σε δύσκολα χρόνια και συνθήκες, μέσα στην κατοχή, π.χ. από κονσερβοκούτια, χειροποίητα παιχνίδια βαμμένα στο χέρι που είναι έργα τέχνης από μόνα τους. Στην ενασχόληση με τη συλλογή των παλιών παιχνιδιών η μεγαλύτερη χαρά είναι η «ανακάλυψη»… το ίδιο και όταν κάνεις σκηνοθεσία, ανακαλύπτεις κάθε μέρα. Συλλέγω παιχνίδια εδώ και 28 χρόνια συστηματικά και κάθε φορά που έρχεται στα χέρια μου ένα παιχνίδι σκέφτομαι πάντα με την ίδια συγκίνηση, πόση χαρά έχει δώσει σ’ ένα παιδάκι το συγκεκριμένο παιχνίδι, από ποιον φτιάχτηκε, ψάχνω την ιστορία του κατασκευαστή του και τον τρόπο που το δημιούργησε. Πολλές φορές έχω βρει μέσα σε παιχνίδια σημειώσεις από παιδιά, αφιερώσεις και κάρτες από γονείς, νονούς, θείους… εκεί βλέπεις ολόκληρες ιστορίες να ξετυλίγονται μπροστά σου. Έχω βρει αρκετές φορές, παιχνίδια σε στοκ μαγαζιού άθικτα, όπως π.χ. κάποια τσίγκινα σε κλειστό κατάστημα από το 1970 στην Αθήνα, εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει και αρχίζεις και νιώθεις ακόμη πιο παιδί! Είσαι ο πρώτος που ανοίγεις το κουτί, μυρίζεις το άρωμα του παλιού χαρτιού, αισθάνεσαι την χαρά ενός παιδιού βλέποντας ένα παιχνίδι άλλης εποχής που μπορεί να μην έζησες τότε και γεμίζεις απίστευτα συναισθήματα. Αν το σκεφτείς, το παιχνίδι είναι ιστορία, είναι η κουλτούρα ενός λαού μέσα στα χρόνια. Κάθε τόσο τα παιχνίδια αλλάζουν, εξελίσσονται, γίνονται καλύτερα ή χειρότερα, συμβαδίζουν πάντα με την εποχή και τα γεγονότα γύρω μας!
– Τις σκέψεις σας τις εκφράσατε δημόσια για πρώτη φορά στον πρωτοπόρο ραδιοφωνικό σταθμό Δράμας «Σιτιόραμα». Η αγάπη για το ραδιόφωνο υπάρχει ακόμη;
– Η αγάπη για το ραδιόφωνο υπήρχε από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, από παιδί άκουγα εκπομπές λόγου και σπάνια μουσική, με μάγευε να σκέφτομαι, πως είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι μπορούν να κρύβονται σ’ ένα τόσο μικρό «τραντζιστοράκι». Από τα χρόνια του δημοτικού άρχισα να ψάχνομαι με πειρατικούς ραδιοφωνικούς και 15 χρόνων ξεκίνησα να κάνω εκπομπές στο ράδιο «Σιτιόραμα» με δάσκαλο τον καλό μου φίλο, Νίκο Αλεξανδρινό. Μου λείπει το ραδιόφωνο, εκεί δημιουργείς εικόνες με άλλο μαγικό τρόπο, ο θεατής δεν σε βλέπει, αφήνεται να τον ταξιδέψει η φωνή σου και η μουσική. Το ραδιόφωνο είναι μαγεία και πιστεύω ότι κάποια στιγμή, θα ξανακάνω ραδιοφωνικές εκπομπές.
«Καλλιτέχνης μπορεί να είναι ο καθένας μας αρκεί να δημιουργεί με φαντασία και μεράκι, ο δάσκαλος, ο μάγειρας, η νοικοκυρά, ο καθένας μας, αρκεί να βάζει τη δική του πινελιά να αγαπάει αυτό που κάνει»
– Αν δεν είχατε ασχοληθεί με την σκηνοθεσία, τι θα θέλετε να κάνετε;
– Θα ήθελα να έχω ένα μαγαζί να φτιάχνω μπουγάτσες με την παραδοσιακή μυστική συνταγή Ιατρίδη και παραδοσιακά γλυκά από το τεφτέρι του παππού μου του Απόστολου! Και φυσικά μια έκθεση με τα παλιά παιχνίδια.
– Πιστεύετε ότι μπορεί ένας ταλαντούχος άνθρωπος να μεταφέρει το ταλέντο του σε άλλους ανθρώπους; Διδάσκεται το ταλέντο; Μαθαίνεται η τέχνη;
– Ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους χαρίζει ταλέντα και μάλιστα πολλά. Εμείς, έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε ποιο ή ποια από τα ταλέντα που έχουμε, μας ταιριάζουν και μας εξιτάρουν. Αν κάτι το αφήσεις ή δεν το χειριστείς σωστά σε αφήνει κι αυτό. Αν εργαστείς σκληρά πάνω σ’ αυτό που θέλεις, σίγουρα θα πετύχεις. Η «τέχνη» μαθαίνεται, το «ταλέντο» καλλιεργείται… όλα θέλουν κόπο και τρόπο αρκεί να θέλεις!
– Με τι ασχολείστε αυτή την περίοδο;
– Κάναμε μια σειρά για τον ΑΝΤ1, το «4xxx4», και τώρα ετοιμάζουμε κάποιες καινούργιες τηλεοπτικές δουλειές με τον Δημήτρη Αρβανίτη. Παράλληλα κάνω διαφημιστικά spot και εταιρικά video και φυσικά συνεχίζω να ψάχνω με πάθος παλιά παιχνίδια στα κουτιά τους! Όποιος θέλει μπορεί να δει περισσότερα στην προσωπική μου ιστοσελίδα «www.iatridhs.com».
– Σας ευχαριστώ πολύ…
– Κι εγώ ευχαριστώ και χαίρομαι που τόσα χρόνια μέσα από τις δράσεις σας στηρίζετε και προβάλετε την τοπική κοινωνία της όμορφης Δράμας μας.
Εκδόσεις Ψίθυροι © 2021