Βίκυ Καρατζόγλου

Η Βίκυ Καρατζόγλου, το κορίτσι της διπλανής πόρτα μιας μικρής επαρχιακής πόλης, της Δράμας, «είχε ένα όνειρο μικρό, πολύ μικρή». Να γίνει τραγουδίστρια. Παίρνοντας την εκπληκτική φωνή της μητέρα της και την ελευθερία να ακολουθεί την ψυχή της ξενικά μόλις είχε τελειώσει το σχολείο να ζήσει το όνειρό της.
Χωρίς σπουδές στη μουσική τότε, με μοναδικό εφόδιό της τα ακούσματα από τις μουσικές που επέλεγε ο πατέρας της στο πικάπ και τη φωνή της μητέρα της που συχνά όταν είχε κέφια τραγουδούσε και μάγευε.
Η πρώτη επαγγελματική συνεργασία της είναι δίπλα στη Γλυκερία και τον Χρήστο Νικολόπουλο. Λίγο αργότερα έρχεται μια συνεργασία σταθμός στη ζωή και την καριέρα της. Η μουσικοθεατρική παράσταση «Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα, που πορεύτηκε μαζί της για οχτώ σεζόν.
Με αργά και σταθερά βήματα στο τραγούδι η Βίκυ έχει στην φαρέτρα της σπουδαίες συνεργασίες, εμφανίσεις και όμορφες δισκογραφικές δουλειές.
Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε ο νέος της δίσκος «3’ και κάτι», υπογράφεται από σημαντικούς δημιουργούς του ελληνικού πενταγράμμου και δυναμώνει το στίγμα της στο μουσικό χάρτη.

Συνέντευξη Βαγγέλης Ελευθεριάδης

– Γέννημα θρέμμα Δραμινή. Πείτε μας για το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσατε;
– Μεγάλωσα στη Δράμα, δεν ξέρω αν ήμουν ποτέ το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Η Δράμα μου έδωσε όσα εφόδια μπορούσε και την άφησα σχετικά νωρίς. Ήθελα να ανακαλύψω τον κόσμο, αυτόν που άκουγα μέσα στα τραγούδια, ήξερα πως σε αυτόν ανήκω.
Μεγάλωσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Οι γονείς μου ήταν δυο ανοιχτοί και ελεύθεροι άνθρωποι. Δεν στάθηκαν εμπόδιο ούτε μια στιγμή. Με άφησαν να φύγω να ανακαλύψω και να ορίσω εγώ τη ζωή μου.
Τα χρόνια στη Δράμα ήταν ξέγνοιαστα, ελεύθερα. Είναι το πλεονέκτημα όταν μεγαλώνεις στην επαρχία.

– Το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένας άνθρωπος πόσο καθορίζει το μέλλον του;
– Το επηρεάζει αλλά δεν το καθορίζει. Ο καθένας χτίζει τον εαυτό του και βάζει τα όρια του με γνώμονα τη φωτιά που καίει μέσα του. Αυτό που θέλει πραγματικά η ψυχή μας το καταφέρνει. Έχουμε πολλή δύναμη μέσα μας. Οι επιλογές μας και η στάση μας απέναντι στη ζωή καθορίζουν το μέλλον μας, μαζί με τις συνθήκες που τυχαίνει να ζούμε.

«Μεγάλωσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Οι γονείς μου ήταν δυο ανοιχτοί και ελεύθεροι άνθρωποι. Δεν στάθηκαν εμπόδιο ούτε μια στιγμή. Με άφησαν να φύγω να ανακαλύψω και να ορίσω εγώ τη ζωή μου»

– Το μέταλλο της φωνής σας το πήρατε από την μητέρα σας.
– Με την Ευγενία έχουμε πολύ διαφορετικές φωνές. Αυτή είναι alto, με μια χροιά βαριά σε αντίθεση με μένα που είμαι mezzo soprano. Όταν ήμουν μικρή τη θαύμαζα τόσο πολύ, περίμενα πως και πως όταν μαζευόντουσαν παρέες να πάρει το μικρόφωνο και να τραγουδήσει. Ήταν τόσο δυναμική και εκφραστική, τραγουδούσε με πάθος. Στην αρχή προσπαθούσα ασυνείδητα να τη μιμηθώ, μετά άρχισα να το καταλαβαίνω και ακολούθησα το δικό μου μονοπάτι.
Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός, έχει το δικό του ηχόχρωμα. Αγάπησα τη φωνή μου και μπόρεσα να βρω τη δική μου αλήθεια και να την εκφράσω.
Είμαι ευγνώμων στη μητέρα και τον πατέρα μου που μου έμαθαν να αγαπώ τη μουσική.

– Σε ποια ηλικία νοιώσατε ότι είστε ταγμένη για το τραγούδι;
– Από μικρή. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, 7-8 χρονών είχα ήδη αποφασίσει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έτσι ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν πιάνο, αυτό ήταν το πρώτο βήμα προς το όνειρο μου.
Μπήκα στη χορωδία του σχολείου, στη χορωδία του Δήμου, του Γιώργου Μπούρα, ήταν όλα ένας τρόπος να βουτήξω πιο βαθειά στον κόσμο της μουσικής και του τραγουδιού.
Έτσι έψαξα να βρω ανθρώπους που η επικοινωνία μας βασιζόταν στην αγάπη μας στη μουσική. Για χρόνια το δασάκι της Δράμας ήταν η σκηνή που με κιθάρες παίζαμε και τραγουδούσαμε μέχρι τα ξημερώματα. Αυτή ήταν η αρχή της διαδρομής μου.

– Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές;
– Οι πρώτες επιρροές ήταν τα τραγούδια που έπαιζαν καθημερινά στο σπίτι από το παλιό πικαπ. Μεγάλωσα ακούγοντας τις μεγάλες Ελληνίδες τραγουδίστριες της εποχής, τη Μοσχολιού, την Αλεξίου, τη Γαλάνη. Την Μαρινέλλα, Χατζηδάκι και Θεοδωράκη, κλασική μουσική και ροκ, ότι υπήρχε δηλαδή στους δίσκους του μπαμπά.
Στην πορεία άκουσα και μελέτησα πιο λαϊκά μονοπάτια της μουσικής όπως και jazz που δεν ακούγαμε ποτέ στο σπίτι. Ένας πραγματικά μαγικός κόσμος τότε ανοίχτηκε μπροστά μου.

«Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου είχα ήδη αποφασίσει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έτσι ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν πιάνο, αυτό ήταν το πρώτο βήμα προς το όνειρο μου»

– Κάνατε πολλά χρόνια σπουδές φωνητικής. Σταματάει ποτέ η καλλιέργεια της φωνής;
– Η φωνή είναι ευαίσθητο όργανο. Όσοι τραγουδάμε έχουμε να διαχειριστούμε εκτός από την κακή χρήση, την ταλαιπωρία, την κούραση και άλλους παράγοντες που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία μας. Η φωνή είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Θέλει φροντίδα, θέλει εξάσκηση και αυτοέλεγχο.
Το ταλέντο από μόνο του μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο αλλά χωρίς προπόνηση δεν πιστεύω πως μπορεί κάποιος να ανακαλύψει όλο το εύρος των δυνατοτήτων του. Επίσης πιστεύω πως θα έχει και πολύ σύντομα ημερομηνία λήξης. Κάνω φωνητική από το 1999 που κατέβηκα στην Αθήνα μέχρι και τώρα.

– Η γνωριμία σας με την Δήμητρα Γαλάνη αποτέλεσε μεγάλο σταθμό για εσάς.
– Η Δήμητρα για εμένα, ήταν και είναι η απόλυτη καλλιτέχνης. Είναι η φωνή που ακούω στα αυτιά μου όταν κλείνω τα μάτια μου, είναι κριτήριο αισθητικής για τη μουσική, είναι στάση ζωής.
Είναι το πρότυπο μου απλά, γιατί έχει άποψη, την εκφράζει, παίρνει θέση και είναι πάντα εκεί για να ακούσει τους νεότερους καλλιτέχνες.
Από τότε που είχα την τύχη να τη συναντήσω, μου δείχνει εμπιστοσύνη και μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω τον δρόμο μου. Απλά την ευχαριστώ που υπάρχει στη ζωή μου.

– Είστε 20 χρόνια στο χώρο του τραγουδιού με αργά και σταθερά βήματα, καταγράφοντας σπουδαίες συνεργασίες, εμφανίσεις και όμορφες δισκογραφικές δουλειές. Τι έχει μείνει μέσα σας από όλα αυτά;
– Κατά την προσωπική μου άποψη η πορεία ενός τραγουδιστή ξεκινά πραγματικά από τότε που κάνει προσωπική δισκογραφία.
Για έμενα λοιπόν όλα ξεκινούν το 2016 που κυκλοφόρησε η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά «Τα όνειρα μου αληθινά». Όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι σχολείο, πανεπιστήμιο, μετά ξεκινά η «πραγματική ζωή».
Μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια τίποτα δεν ήρθε εύκολα. Συνάντησα όμως ανθρώπους που μαζί πήγαμε ένα βήμα παραπέρα, ανθρώπους που εμπιστεύτηκα και με εμπιστεύτηκαν. Όπως ο συνεργάτης μου και παραγωγός μου Αντώνης Θυσιάδης, που είναι και αυτός από εδώ κοντά από τα μέρη μας.
Έμαθα επίσης πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες ξεχωρίζουν από τη μεγαλοσύνη τους και τη γενναιοδωρία τους.

«Ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, ένας στίχος, η αγκαλιά ενός φίλου, το πρόσωπο του παιδιού μου που μεγαλώνει, ένα παθιασμένο φιλί. Αυτά είναι ευτυχία»

– Διάβασα ένα σχόλιο κάτω από το νέο σας τραγούδι «Τηλεφωνούσες» το σχόλιο «Τι όμορφες, φωνές υπάρχουν! Τις ακούς χωρίς να πρέπει να γδύνονται οι τραγουδίστριες». Αυτό ήταν ένα από πιο αισιόδοξα πράγματα που άκουσα τελευταία!
– Αρχικά απολαμβάνω να ακούω και να διαβάζω καλά σχόλια. Αντιλαμβάνομαι πως όποιος έγραψε αυτό το σχόλιο το έκανε για καλό. Εμένα δε μου αρέσουν οι ταμπέλες, ούτε μου αρέσει να κατατάσσω τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Ξέρεις όλοι «γδυνόμαστε» πάνω στην σκηνή όταν τραγουδάμε. Το υπόλοιπο είναι χαρακτήρας και προσωπικότητα. Αν δεν είμαστε χυδαίοι σαν άνθρωποι τίποτα δεν βγαίνει χυδαίο. Άλλοι «γδύνονται», άλλοι δε «γδύνονται» έχει να κάνει μόνο με τον ψυχισμό. Όλοι πάντως κάνουν σκληρή προσπάθεια για να φτάσουν εκεί που είναι.
Γι’ αυτό ας αφήσουμε τον κάθε άνθρωπο να εκφραστεί με όποιον τρόπο γουστάρει, μόνο ο ίδιος ξέρει τι θέλει, τι μπορεί και τι αντέχει.

– Θα μπορούσατε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς τραγούδι;
– Θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Άρα στην πραγματικότητα δεν μπορώ, ούτε και θέλω. Το τραγούδι και η μουσική είναι μέρος του κόσμου, που όποιος δεν το ανακαλύψει έχει απλά ένα μεγάλο κενό.

– Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από την Panik Oxygen ο νέο δίσκος σας, «Τρία λεπτά και κάτι», που υπογράφεται από σημαντικούς δημιουργούς. Μιλήστε μας για αυτή την εμπειρία.
– Είμαι πολύ περήφανη για τη δουλειά. Δουλέψαμε σκληρά με τον παραγωγό μου, τον Αντώνη Θυσιάδη. Ένας πολυσυμμετοχικός δίσκος, από άποψη δημιουργών, με τραγούδια που ανακαλύπταμε και μας ταίριαξαν σε αυτό που θέλαμε να παρουσιάσουμε. Κάθε ένα τραγούδι του δίσκου, είναι αυτά τα «τρία λεπτά και κάτι» που με έκαναν να βγω από το παιδικό μου δωμάτιο στη Δράμα και με ταξίδεψαν στον κόσμο, έξω από τους τέσσερις τοίχους, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Είναι μέρος των ονείρων που όλοι έχουν κάνει σαν παιδιά, όταν δεν είχαμε άλλο τρόπο να ξεφύγουμε παρά μόνο το ραδιόφωνο.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που μου εμπιστεύτηκαν τα τραγούδια τους τόσο σημαντικοί δημιουργοί. Τους χρωστάω πολλά, χωρίς αυτούς όλα θα ήταν αλλιώς. Σε αυτούς και την εταιρία μου την Panik.

«Το τραγούδι και η μουσική είναι μέρος του κόσμου, που όποιος δεν το ανακαλύψει έχει απλά ένα μεγάλο κενό»

– Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;
– Δεν πιστεύω σε απόλυτες έννοιες. Ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, ένας στίχος, η αγκαλιά ενός φίλου, το πρόσωπο του παιδιού μου που μεγαλώνει, ένα παθιασμένο φιλί. Αυτά είναι ευτυχία.
Η σκηνή, το χειροκρότημα, η σύνδεση με το κοινό, είναι επίσης μέρος της ευτυχίας για εμάς τους καλλιτέχνες.
Συνοψίζοντας η ευτυχία είναι στάση ζωής και πως διαχειρίζεσαι αυτά που σου συμβαίνουν.

– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
– Να μεγαλώσει το παιδί μου και να μην είναι ευτυχισμένο! Να μην μπορεί να κάνει κουμάντο στο σώμα του, να μην μπορεί να εκφραστεί, να είναι φυλακισμένο σε «πρέπει», να μην έχει επιλογές, να μη μπορεί να ζήσει ελεύθερο.
Θέλω η Κατερίνα απλά να μπορεί να ζήσει τη ζωή που θα διαλέξει.

«Το ταλέντο από μόνο του μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο αλλά χωρίς προπόνηση δεν πιστεύω πως μπορεί κάποιος να ανακαλύψει όλο το εύρος των δυνατοτήτων του»

– Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
– Όταν έφυγα από τη Δράμα οι άνθρωποι μου ευχήθηκαν «Να μην αλλάξω ποτέ».
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτή ήταν μια καλή συμβουλή. Ένιωσα μέσα στα χρόνια να παγιδεύομαι μέσα στην εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα και κάθε μου κίνηση θα μπορούσε να τους απογοητεύσει. Να μην αλλάξω, να παραμείνω η ίδια. Συμβουλές και κουβέντες που είναι τόσο συνηθισμένες και θέλει τόση προσπάθεια να καταφέρεις να τις προσπεράσεις και να μη σου κάνουν κακό.
Έχω αλλάξει πολύ όλα αυτά τα χρόνια και πια είμαι σίγουρη πως την καλύτερη συμβουλή μου την έδωσε μια τραγουδίστρια που θαυμάζω, «Να μη φοβάσαι τις αλλαγές, να είσαι απλά ο εαυτός σου και να το δείχνεις. Την αλήθεια σου αγαπά ο κόσμος».

– Ποια είναι η αγαπημένη σας απασχόληση;
– Μου αρέσει να βάζω τα ακουστικά μου και να πηγαίνω στο ΟΑΚΑ για τρέξιμο. Τις περισσότερες φορές προτιμώ να είμαι μόνη μου, το μυαλό στην αρχή σκέφτεται πολλά αλλά στην πορεία σταματά να σκέφτεται και χάνεται, ξεχνιέται. Είναι κι αυτός ένας τρόπος ψυχοθεραπείας.
Με το τρέξιμο νιώθω πως ξαναγεννιέμαι, ανακαλύπτω τη δύναμη μου, νομίζω ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα.

«Η Δήμητρα Γαλάνη, από τότε που είχα την τύχη να τη συναντήσω, μου δείχνει εμπιστοσύνη και μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω τον δρόμο μου. Απλά την ευχαριστώ που υπάρχει στη ζωή μου»

– Πως αισθάνεται η κόρη σας όταν σας βλέπει στη σκηνή; Τι σας λέει;
– Χαίρεται παρά πολύ και καμαρώνει. Τα πρώτα χρόνια όταν ήταν μικρή ήταν πολύ διαφορετικά. Ένιωθε πως το τραγούδι με έπαιρνε από αυτήν, ήταν σαν να με μοιράζεται. Καταλάβαινε από ένστικτο πόσο ευτυχισμένη ήμουν κάθε φορά που τραγουδούσα.
Τώρα στα 12 ξέρει καλά πως το τραγούδι δεν είναι ο λόγος να είμαι μακριά της αλλά ένα δώρο για όλους μας.
Μου λέει τη γνώμη της για όλα. Για το τι ρούχα θα φορέσω, για το αν της αρέσει ένα τραγούδι που είναι να μπει στο δίσκο. Η άποψη της για εμένα είναι πάντα σωστή και φυσικά την υπολογίζω.

– Τι είναι για σας η Δράμα;
– Η αρχή για τα πάντα. Ο τόπος μου, οι άνθρωποι μου, ένα μέρος που ακόμα οι άνθρωποι νοιάζονται και στηρίζουν ο ένας τον άλλο, κάτι που δε συναντάς εύκολα.
Είναι οι ρίζες μου, η ασφάλεια μου. Οι παιδικοί μου φίλοι, οι αναμνήσεις μου, οι πρώτοι έρωτες, η γειτονιά, η οικογένεια μου.
Το μέρος που η καλλιτεχνική αποδοχή της σε εμένα θα με κάνει να νιώσω ακόμη πιο ολοκληρωμένη, κάτι όπως η αποδοχή της μητέρας στο παιδί που επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν της οικογένειας.